Ο διχασμός μας «πάει» εμάς τους Έλληνες. Από τις ποδοσφαιρικές ομάδες μέχρι τα κόμματα. Θέλουμε να διαφέρουμε από τον διπλανό μας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να καυγαδίζουμε μέχρις εσχάτων για να πείσουμε τον διπλανό μας ότι εμείς είμαστε οι μοναδικοί κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας. Τα πράγματα είναι κάπως πιο εξευγενισμένα στην (υπόλοιπη) Ευρώπη, αλλά κι εκεί διαφορές υπάρχουν. Ένας άνθρωπος κατάφερε να ενώσει όχι μόνο όλους τους Έλληνες αλλά και όλη την Ευρώπη. Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, ή ΓΑΠ, για τους φίλους. Όταν στις 31 Οκτωβρίου τολμήσει να προτείνει δημοψήφισμα για το «Ναι» ή «Όχι» στη δανειακή σύμβαση όλοι αίφνης ενώθηκαν κάτω από το «Όχι». Όχι στο «όχι» του υποθετικού ερωτήματος. «Όχι στο δημοψήφισμα».

«Ας δώσουμε το λόγο στο λαό και στους πολίτες. Να τιμήσουμε το λαό και να τον κάνουμε συμμέτοχο στις αποφάσεις. Να υπάρχει κρυστάλλινη θέση για ένα θέμα που οριοθετεί το παρόν και το μέλλον» έλεγε τότε. Βέβαια το είχε θυμηθεί κάπως αργά ότι έπαιρνε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον των επόμενων γενεών χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά σε κάθε περίπτωση… κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λέει και ο θυμόσοφος λαός. Τότε έπεσαν να τον φαν οι σύντροφοί του στο ΠΑΣΟΚ και οι αντίπαλοί του όχι μόνο οι εκ δεξιών αλλά και οι εξ ευωνύμων, κι ας κόπτονται για απλές αναλογικές συμμετοχικές δημοκρατίες και άλλα τινά.

Η δε καγκελάριος Μέρκελ ενοχλήθηκε για την «μονομερή» απόφαση ενός κυρίαρχου (;) κράτος θα ακολουθούσε μια καθ΄όλα δημοκρατική διαδικασία χωρίς η ίδια να ενημερωθεί (=να το εγκρίνει). Αν και μετά από όσα ακολούθησαν αρχίζω να πιστεύω ότι ο τότε πρωθυπουργός όντως τους είχε ενημερώσει αλλά ότι επρόκειτο για μια αδέξια, αμήχανη, απτάλικη  αντίδραση της καγκελαρίου. Ίσως να κάνω λάθος. Πάντως τότε η κ. Μέρκελ αντέδρασε με τον προσφιλή της τρόπο, θέτοντας ένα τελεσίγραφο: θα μας άφηνε να κάνουμε δημοψήφισμα μόνο αν η ίδια υπαγόρευε το ερώτημα το οποίο θα ήταν «ευρώ ή δραχμή». 

Ήταν «αγνές» οι προθέσεις του ΓΑΠ, τότε; Ήθελε να αποφύγει το πικρό ποτήριον της κατάρρευσης; Έχω την εντύπωση ότι ήθελε να θέσει ένα τεράστιο δίλημμα στους πολίτες, σίγουρος πως θα «τσιμπούσαν» και να λάβει έτσι την απαραίτητη νομιμοποίηση που χρειαζόταν για να εφαρμόσει τη συμφωνία «ξημερώματα του Αη Δημήτρη» (25^ης/ 26^ηςΟκτωβρίου). Τότε πίστευα ότι θα έπρεπε να πάμε σε κάτι ακόμα πιο προωθημένο, σε διπλές κάλπες, μία για το «ναι ή όχι» στη νέα συμφωνία και το νέο μνημόνιο και μία για το «ναι ή όχι» στο ευρώ. Τελικά του ΓΑΠ δεν του βγήκε. Βγήκε ο ίδιος από την κυβέρνηση, μπήκε ο Αντώνης Σαμαράς για να διαπιστώσει «πόσα απίδια χωράει ο σάκος»… Το δημοψήφισμα που θα γινόταν για να μη γίνουν εκλογές δεν έγιναν, έγιναν όμως εκλογές που μοιάζουν με δημοψήφισμα: οι έλληνες λένε ναι στο ευρώ, όχι στο μνημόνιο. Τουλάχιστον όχι σε αυτό το μνημόνιο.

Simon Dawson/Bloomberg

Πέρασαν επτά μήνες από τότε. Η καγκελάριος Μέρκελ έφτασε να ζητάει αυτό που τότε την εξόργισε. Με μια σπασμωδική, κατά τη γνώμη μου, κίνηση πρότεινε να διεξαχθεί δημοψήφισμα. Όλα τα κόμματα απάντησαν με οργισμένες ανακοινώσεις και μίλησαν για παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Η καγκελαρία διέψευσε ότι πρότεινε δημοψήφισμα, διαψεύδοντας την προεδρεία της ελληνικής δημοκρατίας. Άλλη μια άτσαλη κίνηση της κ. Μέρκελ; Πιθανώς.

Το δημοψήφισμα συζητείται εδώ και μέρες στο Γιουρογκρουπ. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας θέλουν οπωσδήποτε ένα «ναι» στο 2^οΜνημόνιο και το συγκαλύπτουν το ερώτημα με το «ναι» στο ευρώ. Γιατί το «ναι» στο ευρώ είναι δεδομένο, σχεδόν από την πλειοψηφία των Ελλήνων, ενώ το «ναι» στο Μνημόνιο δεν είναι καθόλου, όπως φάνηκε στις 6 Μαϊου. Τότε όπως και τώρα επιμένουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ότι η εξίσωση (αυτό το)μνημόνιο=ευρώ, είναι αληθής. Όμως αν συνεχίσουν τους εκβιασμούς ότι  «αν θέλουμε ευρώ θα πρέπει να πάρουν υποστούμε μέχρις εσχάτων (!)το μνημόνιο» το αποτέλεσμα μπορεί και να μην είναι το αναμενόμενο. Και να εκπλήξει δυσάρεστα και εμάς και αυτούς.

Photographer: Simon Dawson/Bloomberghttp://www.unitedreporters.gr/articles/GR/Bloggaroyn_gia_toys_UR/Simeiosate_Hi/O_dihasmos_paei_stoys_Ellines