Κάποτε στο σχολείο, όταν ο δάσκαλος σε απειλούσε με «κουλούρα» σήμαινε ότι θα σε βαθμολογήσει με μηδέν. Είναι το σχήμα που παραπέμπει στον αριθμό, αλλά είναι και η τιμή του…  Η τιμή, όχι η αξία. Βλέπω πριν από λίγο μια μαμά με τα δυο της παιδιά να βγαίνουν από την πίσω πύλη του σιδηροδρομικού σταθμού Θεσσαλονίκης. Η μικρή έχει τα χέρια ελεύθερα (η σάκα φορτωμένη στη μαμά) ο μεγάλος σέρνει τη σχολική τσάντα με τα ροδάκια και προσπαθεί να την ανεβάσει από τα σκαλιά. Ο κουλουρτζής στη γωνία μόλις τους βλέπει ανοίγει το θάλαμο και τους προσφέρει δύο κουλούρια. «Κερασμένα από μένα!». Κρυφακούω για λίγο και διαπιστώνω ότι τους είναι άγνωστος. «Μαμά δεν θα τα πληρώσουμε;». «Όχι, παιδί μου, μας τα κάνει δώρο ο κύριος!»… Πόσο κόστιζαν τα κουλούρια; Σχεδόν τίποτε. Ο άνθρωπος είχε βγάλει από το πρωί το μεροκάματο (αν το είχε βγάλει) και φεύγοντας πήρε για ανταμοιβή και δυο πλατιά χαμόγελα από τα πιτσιρίκια. Και τα παιδιά πήραν ένα μάθημα που ίσως να μην το διδαχτούν ποτέ μέσα στις σχολικές αίθουσες…