Μάστορα η τηλεόρασή μου χάλασε. Η εικόνα είναι μια χαρά, αλλά με το που ανοίγουν το στόμα τους πολιτικοί και αναλυτές εγώ ακούω… τραγούδια. Τι δεν κατάλαβες; Ανοίγω κουτί και πέφτω πάνω σε πολιτική διαφήμιση.  «Τώρα, ασφαλώς ΠΑΣΟΚ» λέει το σύνθημα κι εγώ ακούω τον Βενιζέλο να τραγουδάει στους Φωτόπουλους: «Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα, Επεράσαμε ωραία λίγα χρόνια μαζίίίί».

Σειρά έχει η ΝΔ. Μεταφερόμαστε στο μέλλον, σε ένα δημοτικό σχολείο και ο δάσκαλος εξηγεί ποιες χώρες μετέχουν στην Ευρωζώνη. «Και η Ελλάδα κύριε; Δεν είναι; Γιατί κύριε;» λέει ένα κοριτσάκι. Ξαφνικά η πιτσιρίκα ανοιγοκλείνει τα χείλη της και την ακούω με τη φωνή του Ζαμπέτα να λέει στους πολιτικούς:
«Θέλω την καρδιά να σφίξω, πέτρα προς εσάς να ρίξω, να μη φύύύύγω. Μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε. Mες στο χρόνο να περάσω, τα λαμόγια να ξεχάσω, λίγο λίγο, μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε».

Και πριν προλάβω να συνέλθω από το ΣΟΚ πέφτει το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ που ανοίγει το δρόμο στην ελπίδα, κι εγώ ακούω από πίσω (όπως οι σατανιστικοί στίχοι στις ανάποδες στροφές του Hotel California, σύμφωνα με τον αστικό μύθο που διέλυσε ο Τζόρνταν), ακούω λοιπόν τον Τσίπρα να τραγουδάει στην ελπίδα προσωποποιημένη στο πρόσωπο της Μέρκλελ.

«Το παράθυρο κλεισμένο/σφαλισμένο, σκοτεινό/ για ποιο λόγο δεν τ’ ανοίγεις
πεισματάρα, να σε ‘δω;/ Άνοιξε, άνοιξε/ γιατί δεν αντέχω/ φτάνει πια, φτάνει πια/ να με τυραννάς»

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που είναι πολλοί και είναι ανεξάρτητοι και είναι έλληνες τραβούν μια κόκκινη γραμμή στο μνημόνιο της υποτέλειας και εγώ βλέπω σε όραμα τον Πάνο να τραγουδάει του Αντώνη: «Ποιος ουρανός, να μας χωρέσει και τους δυο, ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι πια και ‘γώ, Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή, σβήνω μια αγάπη που ‘χε λάθος διαδρομή, αφού το θες ας είν’ αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή».

Ακολουθεί δελτίο ειδήσεων και πέφτω πάνω σε ρεπορτάζ Περισσού: Ανοίγει το στόμα η Αλέκα και αντί να κατακεραυνώσει τον καπιταλισμό ανοίγει το στόμα και τραγουδά: «Στα κομματικά μου τα βιβλία/ πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης/και με πιάνει μια μελαγχολία». Και από δίπλα ο Μεντρέκας σε δεύτερη φωνή: «κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία». Μπα λέω, ιδέα μου είναι, η γειτόνισσα θα έχει βάλει τέρμα το ραδιόφωνο.

Το πλάνο αλλάζει και βλέπω στο ρεπορτάζ τον Σόιμπλε. Μα τι έπαθε; Κατέλαβε το σώμα του το πνεύμα τηςΜαρινέλλας; Γιατί αντί να απειλεί την Ελλάδα με έξοδο από την Ευρωζώνη τραγουδάει «Συμβιβαζόμαστε/ δεν χωριζόμαστε/ κι αυτό είναι λάθος/ Υποκρινόμαστε/ πως αγαπιόμαστε/ τάχα με πάθος/ Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες/ δε έχουμε καιρό γι’ άλλες ελπίδες/ πρέπει να φύγουμε χωρίς αντίο/ είναι αργά πολύ αργά και για τους δύο». Αρχίζει να με πιάνει σύγκρυο…

Οι ειδήσεις τελειώνουν. Αντι για το σήμα τέλους εγώ ακούω το προφητικό It’s the final countdown… των (της) Europe. Μάστορα τι λες; Υπάρχει σωτηρία; Ή είναι για πέταμα η συσκευή;

UR