Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής. Κυβέρνηση ήθελα από τις 7 Μαϊου. Και τώρα θέλω. Και τότε δεν κατάλαβα γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν έκανε κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ντε και καλά να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που διαφωνούσε προγραμματικά. Γιατί, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσώπευε μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού και έπρεπε να είναι μαζί (για να μην είναι απέναντι) στην κυβέρνηση. Σαράντα μέρες μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 20 έδρες και 10% περισσότερες ψήφους, ενώ η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ είναι περίπου στα ίδια. Κι όμως, τώρα η ΔΗΜΑΡ (καλώς) θα μπει σε μια κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τώρα, τι; Τώρα δεν υπάρχει η ίδια και μεγαλύτερη ίσως ανάγκη να είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση; Ή απλώς δεν μας έπαιρνε για άλλα «νάζια»; Ή μήπως στις 7 Μαϊου όλοι κοιτούσαν πρώτα την κομματική τους βολή και μετά την Ελλάδα; Να μην πάρουμε (πολύ νωρίς) το «στίγμα» της συγκυβέρνησης, να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και να φανούμε μετά «υπεύθυνες δυνάμεις;».

Σε κάθε περίπτωση,  πιστεύω (ελπίζω) ότι το διάστημα που μεσολάβησε δεν χάσαμε μόνο. Γιατί χάσαμε πολιτικό χρόνο και ζεστό χρήμα, όχι μόνο εξαιτίας του κόστους των εκλογών αλλά κυρίως εξαιτίας της διαρροής καταθέσεων. Πιστεύω (ελπίζω) ότι κερδίσαμε κι όλας. Κερδίσαμε από το φόβο των άλλων, των έξω.  Και το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το «αξιοποιήσει» η νέα κυβέρνηση. Πιστεύω (ελπίζω) ότι η ΔΗΜΑΡ θα ανταποκριθεί στο ρόλο της, θα πιέσει όσο μπορεί, θα συγκρατήσει όσο μπορεί, θα τραβήξει κουπί προς της κατεύθυνση της κοινωνίας.