Ο ανεμιστήρας τής έστελνε κύματα ζεστού αέρα στο πρόσωπο. Ήταν χαμογελαστή, παρόλο που έπρεπε να γίνει ο Τιραμόλα και οΑστυνόμος Σαϊνης μαζί, για να πατάει συνεχώς το θυροτηλέφωνο, με το άλλο χέρι να σηκώνει το τηλέφωνο, ενώ έπαιρνε τα  έγγραφα των υποψηφίων, έδινε αριθμό πρωτοκόλλου και απαντούσε σε απορίες των υποψηφίων. Mεταξύ αυτών και εγώ, για μια θέση μερικής απασχόλησης (μερικών ημερών, συγκεκριμένα) σε έναν φορέα του δημοσίου. Περίμενα  στην ουρά, που έφτανε μέχρι τα σκαλιά, φυσούσα και ξεφυσούσα από τη ζέστη και καταριόμουν το βασίλειο της γραφειοκρατίας. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Οι αιτήσεις κατατίθενται ηλεκτρονικά (κάτι είναι κι αυτό!). Aν οι θέσεις είναι δέκα, οι υποψήφιοι είναι 200 και όοοολοι αυτοί πρέπει να προσκομίσουν δια ζώσης τα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν τα δηλωθέντα στην αίτηση. Και τότε τι διαφορά έχει ο ηλεκτρονικός τρόπος υποβολής της αίτησης από τον παλιό κλασικό, γραφειοκρατικό; Μην παιδεύεστε – καμία. Τι πιο απλό, από το να δεχτεί το ελληνικό δημόσιο το αληθές των αναφερομένων στην αίτηση και σε δεύτερη φάση, να ζητήσει από τους επιτυχόντες να αποδείξουν εγγράφως ότι διαθέτουν τα απαιτούμενα προσόντα; Το προσπερνάω και αυτό.

Συγκεντρώνω και επικυρώνω πτυχία και βεβαίώσεις -τα ίδια προσκομίζω δις ετησίως, από το 2008, κοινώς σε δουλειά να βρισκόμαστε- και κατευθύνομαι στον 1ο όροφο του κτιρίου που στεγάζει τον φορέα. Εκεί βρίσκεται το λογιστήριο, όπου κάνω αίτηση για να μου δώσουν βεβαίωση ότι έχω προϋπηρεσία στη συγκεκριμένη θέση για να το μεταφέρω πέντε ορόφους πιο πάνω (!) στη γραμματεία του ίδιου φορέα, εκεί όπου καταθέτουμε τα δικαιολογητικά για την προκήρυξη.

Η ουρά είναι τεράστια. Μια αλαφιασμένη κοπέλα προσπαθεί να συμπληρώσει μια υπεύθυνη δήλωση (τουνόμου 105, που λέγαμε παλιά) ότι το πτυχίο που προσκομίζει είναι γνήσιο, γιατί ήταν γραμμένο στα αγγλικά και δεν της το επικύρωναν χωρίς επίσημη μετάφραση (βλ. μετάφραση από δικηγόρο, με το αζημείωτο βεβαίως).

Μια άλλη άρχισε να ανησυχεί γιατί, λέει, η επικύρωση διαρκεί έξι μήνες και τα επικυρωμένα αντίραφα που είχε ήταν παλιά. «Και τι είναι ρε παιδιά τα έγγραφα; Τρόφιμα να έχουν ημερομηνίας λήξης;» ρωτάω αλλά δεν παίρνω απάντηση. Σκέφτομαι τις ώρες που έχουμε χάσει τόσοι άνθρωποι περιμένοντας στα φωτοτυπάδικα, στις ουρές των ΚΕΠ για να επικυρώσουμε και σε αυτή την ουρά για να καταθέσουμε τα έγγραφα.

Η γνωστή εσωτερική μουρμούρα περί γραφειοκρατίας είναι λίγο πριν το αποκορύφωμά της, όταν πλησιάζω προς το γραφείο όπου καταθέτουμε τα χαρτιά. Και τότε συνειδητοποιώ ότι με την Στέλλα έχουμε τύχει τουλάχιστον δυο φορές στην ίδια παρέα. Ίσως όμως είχα απωθήσει από τη μνήμη μου την προηγούμενη εικόνα της, στο γραφείο. Εκεί δεν είχε όνομα, δεν είχε πρόσωπο, ήταν μια υπάλληλος – κι ας ήταν μια από τις πιο χαμογελαστές και ευγενικές. Καθώς πλησιάζει η σειρά μου την ακούω, μέσα στον πανζουρλισμό, με τα τηλέφωνα, τα κουδούνια και τη χαρτούρα, να εύχεται  «καλή επιτυχία!» σε κάθε υποψήφιο.

Σκέφτομαι πως, αν η κοπέλα δουλεύει με όρεξη υπό αυτές τις συνθήκες, πόσο πιο δημιουργική θα μπορούσε να είναι αν δεν ασχολιόταν με μια βαρετή δουλειά, που θα μπορούσε να μειωθεί στο ελάχιστο με τη χρήση της τεχνολογίας; Οι κυβερνήσεις και η τρόικα μιλούν για τη σπατάλη στο δημόσιο που πρέπει να μειωθεί. Τι θα γίνει όμως με την άλλη σπατάλη; Αυτή των ανθρώπινων πόρων;

Δημοσιεύτηκε στο