Μπήκε σήμερα το μεσημέρι στο «Νόστο», την ώρα που έβρεχε. Κάθισε σε ένα τραπέζι, μόνη της. Ένα εξάχρονο κοριτσάκι, με παλιά και λίγο βρώμικα ρουχαλάκια, καθαρό πρόσωπο και σπινθηροβόλα μάτια. Προσπάθησα να της πιάσω κουβέντα, αλλά ήταν λιγομίλητη. Υποψιάστηκα ότι ήταν ένα από τα παιδιά των φαναριών που έκανε «κοπάνα» από τη δουλειά όταν έπιασε η βροχή. Μας είπε ότι μένει εκεί κοντά. «Γιατί δεν είσαι στο σχολείο; Ο μπαμπάς και η μαμά δεν θα ανησυχούν που δεν πήγες στο σπίτι;» τη ρωτούσα ξανά και ξανά. Μια μου έλεγε το ένα, μια το άλλο. Στην αρχή ότι σήμερα αποφάσισε να μην πάει σχολείο σήμερα, μετά ότι γύρισε από το σχολείο και άφησε την τσάντα της και βγήκε μια βόλτα. Τη μια ότι ο μπαμπάς έχει περίπτερο και πουλάει σοκολάτες, την άλλη ότι έχει ταβέρνα…Της βάλαμε να φάει και συμφωνήσαμε ότι θα την πήγαινα στο σπίτι. Μου είπε ότι έμενε στην Ιουλιανού. Όταν φτάσαμε δεν ήθελε να περάσω την πόρτα της πολυκατοικίας. Το διαπραγματευόμασταν επί ώρα, γιατί δεν δεχόμουν να την αφήσω, δεν ήξερα καν αν ήταν πραγματικά το σπίτι της ή μου έλεγα ψέματα- την είχα ικανή για όλα τη μικρή. «Κυρία μη μαλώσεις τον μπαμπά μου» με παρακαλούσε όταν τη ρώτησα αν φοβάται κάτι. Επέμενα και επέμενε. Κάποια στιγμή μου είπε, με έναν μελαγχολικό τόνο και έτοιμη να κλάψει: «σε παρακαλώ κυρία, έχω τα νεύρα μου, άσε με να πάω μόνη μου». Συμφωνήσαμε να τη συνοδεύσω μέχρι το υπόγειο και να περιμένω μέχρι να μπει μέσα, αλλά χωρίς να με βλέπει κανένας, χωρίς να καταλάβουν ότι τη συνόδευσε κάποιος μέχρι το σπίτι. Η πόρτα έκλεισε, δεν άκουσα φωνές και καυγάδες και έφυγα.

Έφυγα με ένα βάρος. Για αυτό το παιδί που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες όπως όλα τα άλλα. Που ζει σε ένα υπόγειο και τα πρωινά δεν πάει στο σχολείο. Που οι γονείς της (;ή άλλοι) της προκαλούν το φόβο, ίσως και τον πόνο. Ένα παιδί με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ανεπτυγμένο, με τσαγανό, με σπίθα στα μάτια. Πολύτιμα εφόδια για το μέλλον της, που τα απέκτησε με πολύ ζόρικο τρόπο.

 ———————–