Η δύναμη του συν (+) είναι μεγάλη. Τεράστια θα έλεγα. Τέτοια που προσεγγίζει και καμιά φορά ξεπερνά τη δύναμη μιας άλλης λέξης με πρώτο συνθετικό της το συν-. Της συνήθειας. Το φετινό TEDxThessaloniki είχε ως θέμα του αυτήν ακριβώς τη δύναμη του συν- Δύο μέρες μετά τη διοργάνωση προσπαθώ να θυμηθώ τι πρόσθεσε η φετινή διοργάνωση, ποια ομιλία μου εντυπώθηκε, ποια ιδέα τελικά άξιζε να διαδοθεί και αν ο φορέας της κατάφερε να τη διαδώσει. Η πρώτη που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι η εξαιρετική Ματούλα Ζαμάνη. Μόνο που δεν ήταν μεταξύ των ομιλητών…
Ομολογώ ότι έχασα το πρώτο μέρος του TEDxThessaloniki με τίτλο ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ . Το μόνο που μπορώ να μεταφέρω είναι η αίσθηση φίλων και γνωστών που ρώτησα. Μου μίλησαν με ενθουσιασμό για τον Ed Cooke. Και μόνο. Έφτασα στο δεύτερο μέρος την ώρα που βγήκε στη σκηνή η Πόπη Τσαπανίδου φορώντας ένα σέξι φόρεμα και ένα ζεστό χαμόγελο και χρησιμοποιώντας σχεδόν όλες τις κοινοτοπίες που λέγονται για τη Θεσσαλονίκη- “άλλο σουβλάκι άλλο καλαμάκι”, “όλα τα κίτρινα τυριά είναι κασέρια” κλπ. Δεν ξέρω αν είπε και το κλασικό για την ερωτική πόλη, θα σας γελάσω.
Η ενότητα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ άνοιξε με τον δάσκαλο Ηλία Καλογήρου. Το θέμα της ομιλίας του ήταν «Αιχμαλωτίζοντας τον νου και τη καρδιά κατά τη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών» και είμαι σίγουρη ότι αν ήμουν μαθήτριά του θα αιχμαλώτιζε την προσοχή μου. Αλλά ως ομιλητής δεν τα κατάφερε. Κρατώ μόνο την ατάκα του: “μιλάω όταν οι άλλοι κοιμούνται, είμαι εκπαιδευτικός”! Ακολούθησε η κυρία Περσεφόνη Μίττα, πρόεδρος του συλλόγου καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης, η οποία μίλησε για την προσωπική της περιπέτεια με τον καρκίνο, την… καλοσύνη των ξένων που έλαβε απλόχερα και που θέλησε να επιστρέψει σε άλλους ξένους, που έγιναν τελικά οι δικοί της άνθρωποι. Χωρίς να έχει το ύφος του χαρισματικού ομιλητή, η κυρία Μίττα συγκίνησε το κοινό με την αλήθεια της. Και μετά από αυτή την φορτισμένη ομιλία ήρθε ο καθηγητής Ιωσήφ Σηφάκης να μας μιλήσει για τη ζωή μέσα από τον φακό της πληροφορικής. Μια ομιλία για την πληροφορική με στεγνά διαγράμματα σε ένα power point , μετά από μια ομιλία που έκανε το κοινό να δακρύσει, θα αδικούσε οποιονδήποτε ομιλητή, όσο καλός κι αν ήταν. Ακόμα και αν είναι κάτοχος του βραβείου Turing, αντίστοιχου του βραβείου Νόμπελ στην Πληροφορική, όπως ο κ. Σηφάκης. Ο οποίος μας είπε ότι η πληροφορική είναι μία άλλη διάσταση της πραγματικότητας, ένας καινούριος τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο… Η δεύτερη ενότητα έκλεισε μουσικά με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος 2L8 Κ. the clown να τραγουδάει (με φάλτσο) έναν ύμνο στην αναρχία. Ό,τι πιο άκυρο για το χώρο και τη διοργάνωση.
Επέστρεψα με μια μικρή καθυστέρηση στην αίθουσα του Ολύμπιον (ας όψεται η λιακάδα) όπου ήδη είχε αρχίσει η τρίτη ενότητα με τίτλο ΣΥΝΘΕΣΗ. Ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος Γιώργης Γερόλυμπος, ήταν ήδη στη σκηνή, «κοιτάζοντας προσεκτικά» γιατί «η σύνθεση βρίσκεται στο βλέμμα» και μιλώντας με ποιητική διάθεση και χωρίς ίχνος ναρκισσιστικής φλυαρίας. Ακολούθησε η Belinda Parmar, Διευθύνουσα Σύμβουλος της Lady Geek, προσπαθώντας να πείσει για το πώς πρέπει να πέσουν τα στερεότυπα σχετικά με το φύλο με την τεχνολογία και να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες ώστε εκτός από καταναλωτές να γίνουν και παραγωγοί τεχνολογίας. Εκτός από την (όχι και τόσο) γκρίζα διαφήμιση στο βιβλίο της και το στερεότυπα γυναικείο στυλ αμφίεσης, αυτό που θυμάμαι από την ομιλία της είναι ότι ήταν η μόνη για την οποία κουβεντιάζαμε στο επόμενο διάλειμμα, με τους άνδρες της παρέας να παρομοιάζουν τα όσα είπε η κ. Palemer με την εκλογική ποσόστωση υπέρ των γυναικών. Μεγάλο θέμα, δεν είναι της ώρας. Μετά την Lady Geek, ανέβηκε στη σκηνή ο Mister Greek Χρήστος Στεργίου. Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της «TrueGreece» θέλησε να μιλήσει για την αληθινή Ελλάδα μιλώντας σε αληθινά φροντηστηριακά αγγλικά. Δεν ξέρω ποιος από το ελληνόφωνο κοινό κατάφερε να τον παρακολουθήσει. Εγώ πάντως δεν μπόρεσα. Κι ύστερα ανέβηκε στη σκηνή η τραγουδίστρια και συνθέτης Ματούλα Zαμάνη, μαζί με τους μουσικούς της. Που και μόνη της να ανέβαινε, θα τη γέμιζε, με την εξαιρετική φωνή της και το ταμπεραμέντο της. Ήταν η μόνη που καταχειροκροτήθηκε, η μόνη την οποία έβγαλε το κοινό ξανά στη σκηνή με το μπιζάρισμα.
Επιστροφή στις πεντέμισι, στην ενότητα ΣΥΜΒΙΩΣΗ με τη Λήδα Καράμπελα, υπεύθυνη για τη Στρατηγική Εταιρικής Φήμης /Coaching Στελεχών Διοίκησης να μιλά για «Το πλεονέκτημα της ευτυχίας», για την Καλιφόρνια, που ανακάλυψε αυτό που η Θεσσαλονίκη φαίνεται να απώλεσε, το δόγμα του «χαλαρά», να μας προτρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα μικρά ή μεγάλα συμβαίνουν στην κάθε μας μέρα (κάτι που με βρίσκει απολύτως σύμφωνη), να προσπαθεί να εμπνεύσει την αισιοδοξία μέσα στην κρίση, και να μας αφήνει άναυδους με το μότο της Σίλικον Βάλει, ότι αν κάνεις κάτι με πάθος και δεν πληρώνεσαι για αυτό, να είσαι σίγουρος ότι κάααααποια μέρα θα πληρωθείς.
Την «ανταμοιβή» μου περίμενα κι εγώ από το TEDxThessaloniki, με τον επόμενο ομιλητή, τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Αν και απογοητεύτηκα πολύ που τον είδα να διαβάζει από το χειρόγραφο –ηθοποιός είναι, δικές του σκέψεις διάβαζε, δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει τον εαυτό του πάνω στη σκηνή; Ας είναι, έστω κι έτσι, ο λόγος του ήταν τόσο γοητευτικός, που γρήγορα άφησα την γκρίνια στην άκρη. Έτσι κι αλλιώς κι ο ίδιος μετά από κάποια στιγμή άφησε το στημένο ύφος του γραπτού. Μετά τον Κωνσταντίνο Τζούμα ήρθε η… αποκλιμάκωση. Ο καθηγητής Μιχάλης Ιακωβίδης, θα μιλούσε για τη δημιουργία και διασφάλιση αξίας στο επιχειρηματικό οικοσύστημα. Έχοντας κάνει μαζί του μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για τις «Επιλογές» είχα διαφορετικές προσδοκίες. Ίσως τον αδικώ επειδή ο προηγούμενος ομιλητής ήταν χαρισματικός,ίσως επειδή άρχισε να μιλά για τα κρασιά και τους ναπολεόντειους πολέμους και αργούσε να φτάσει to the point, ίσως επειδή είχα κουραστεί… Δεν ξέρω. Πάντως έφυγα πριν τελειώσει την ομιλία του.
Αν και η οργάνωση ήταν η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες χρονιές, τα δώρα στην τσάντα του TEDxThessaloniki περισσότερα, τα κεράσματα στον μπουφέ επίσης (όπως όμως και το εισιτήριο), φοβάμαι ότι έλειπαν οι ιδέες που αξίζει να διαδοθούν.
Ίσως απλώς οι κομιστές των ιδεών αυτών να μην είχαν το χάρισμα.
Ίσως εγώ να ήμουν πιο απαιτητική. Γιατί πέρσι ο πήχης είχε ανέβει ψηλά.Και εκεί θα ήθελα να είναι και του χρόνου…
Sophie's Stories 