Δεν δούλεψα ποτέ στην ΕΡΤ. Κι αν βρέθηκα χθες έξω από τα στούντιο της ΕΡΤ3 δεν ήταν προφανώς για να υπερασπιστώ έναν οργανισμό-μινιατούρα (ή όχι και τόσο) του κομματικού, πελατειακού συστήματος της χώρας. Έχω ακούσει ιστορίες για αργόμισθους, κομματικά διορισμένους, έχω γνωρίσει κάποιους από αυτούς, έχω δει κι εγώ, όπως όλοι δελτία ειδήσεων λιβανιστήρια στην εκάστοτε κυβέρνηση… Περιττό να πω ότι  σε καμία περίπτωση δεν θέλω να συνεχιστεί αυτή η ιστορία. Θυμώνω όμως που πάλι έχουμε μπροστά μας το τυράκι και θολώνει το μάτι μας και δεν μπορούμε να δούμε παραπέρα. Γιατί εν προκειμένω η ΕΡΤ δεν είναι το θέμα. Είναι μια κίνηση πολιτικής τακτικής.

Ας πούμε όμως ότι είναι η ΕΡΤ το θέμα. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε δημόσια τηλεόραση και ύστερα τι είδους και με ποια κριτήρια. Με λιγότερο προσωπικό; Ναι. Με αξιολόγηση; Ναι και πάλι. Με αποδέσμευση από κομματικές δουλείες; Ανυπερθέτως. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να γίνει κατόπιν «εορτής»- όπου εορτή το κλείσιμο με μια πραξικοπηματική απόφαση, μέσω πράξης νομοθετικού περιεχομένου. Με ποια λογική κλείνουμε το μαγαζί τρεις μήνες και «ραντεβού το Σεπτέμβρη»; Χειμερινός κινηματογράφος είναι;

Μας πετάν το τυρί του «τα νοικοκυριά θα ελαφρυνθούν από το ανταποδοτικό τέλος» (το είπε και χαράτσι ο Σίμος Κεδίκογλου, χωρίς αιδώ). Αν ήθελε το κράτος να μπορούσε να μας απαλλάξει από την καταβολή του ανταποδοτικού τέλους, των 100 εκατ. ευρώ ετησίως θα μπορούσε να αναζητήσει τα χρήματα αλλού. Από τα ιδιωτικά κανάλια που λειτουργούν με ανανεούμενες προσωρινές άδειες, από συστάσεώς τους. Είμαι σίγουρη ότι οι άδειες (που δεν έχουν) για τις δημόσιες συχνότητες που χρησιμοποιούν κοστίζουν πολύ περισσότερα από 100 εκατομμύρια- όσο είναι σχεδόν το δάνειο που έλαβε ένα και μόνο κανάλι φέτος… Ας πούμε όμως ότι έκαναν προαιρετική την πληρωμή των 2 ευρώ το μήνα (γιατί τόσο είναι). Πιστεύω ότι πολλοί θα συνεχίσουν να το πληρώνουν. Εγώ τουλάχιστον θα το κάνω. Γιατί μεγάλωσα με ΕΡΑ2 και εκπαιδευτική τηλεόραση, γιατί θέλω να βλέπω δελτίο με ειδήσεις και όχι παράθυρα τηλεσχολιαστών, τηλεκατίνες και ριάλιτι, για να έχει η μάνα μου να βλέπει ένα πρόγραμμα της προκοπής («εμάς τους μεγάλους δεν μας σκέφτονται, που η τηλεόραση είναι η παρέα μας», μου λέει), κι η θειά μου στην Αυστραλία να βλέπει τι γίνεται στην πατρίδα της, γιατί θέλω να υπάρχει το ιστορικό αρχείο, οι εκπομπές πολιτισμού, οι συμπαραγωγές ταινιών… Αλλα ακόμα και αν οι περισσότεροι σταματήσουν να το πληρώνουν, είτε γιατί τους είναι μεγάλο το ποσό των 48 ευρώ το χρόνο, είτε γιατί κρίνουν ότι δεν θέλουν να πληρώνουν την Μπήλιω Τσουκαλά και τον Σπύρο Παπαδόπουλο, σεβαστό κι αυτό…

Μετά πάμε στο ροκφόρ τύπου «για ενάμιση εκατομμύριο ανέργους δεν ακούστηκε κιχ, ας χάσουν κι αυτοί τη σιγουριά τους να δουν την γλύκα», «το δημόσιο είναι ιερή αγελάδα, δεν το πείραξε κανείς, για αυτό την πλήρωσε ο ιδιωτικός τομέας». Ομολογώ ότι 3 χρόνια δεν κατάλαβα αυτή τη σύνδεση. Το να πιστεύει κανείς ότι για την ύφεση που φέρνει τις απολύσεις φταίει που δεν έγιναν απολύσεις στο δημόσιο (κι ας μίκρυνε λόγω αποχωρήσεων υπαλλήλων, κι ας κόπηκαν μισθοί). Ακόμα κι αν είναι έτσι, με 2500 νέους ανέργους  στην ΕΡΤ και συνολικά 12.500 για φέτος θα κυκλοφορήσει περισσότερο χρήμα στην αγορά; Θα δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας;

Στην περίπτωση δε της ΕΡΤ οι υποψήφιοι άνεργοι είναι a priori μισητοί, γιατί εκτός από δημόσιοι υπάλληλοι, κομματικά διορισμένοι κλπ, ένα μέρος εξ αυτών είναι και δημοσιογράφοι (δηλαδή το ανάθεμα της ελληνικής κοινωνίας με λίγα λόγια). Η κυβέρνηση  έκανε αυτή την κίνηση ματ (χρησιμοποιώντας και τα προσφιλή της ΜΑΤ) σίγουρη πως θα έχει τον πολύ κόσμο με το μέρος της. Ερέθισε όλους τους υποδοχείς για να έχει την αυτόματη αντίδραση που επεδίωκε. Ακόμα και όταν ο Κεδίκογλου μιλούσε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου- ήτοι για αδιαφάνεια και κομματοκρατία ο πολιτικός προϊστάμενος που έπρεπε να την είχε ελέγξει, αντ’ αυτού διόριζε και ο ίδιος όσο πρόλαβε, ακολουθώντας σεμνά και ταπεινά το παράδειγμα των μετρ του είδους. Σίγουρη η κυβέρνηση ότι κι αν υπάρξουν αντιδράσεις θα κρατήσουν μια δυο μέρες, ενώ η πλειοψηφία του κόσμου θα της βγάλει το καπέλο για την πυγμή, την τόλμη και την αποφασιστικότητα που επέδειξε. Εξάλλου, μετά από ένα φιάσκο (βλέπε ΔΕΠΑ) χρειάζεται μια επιτυχία.

Και έπειτα, πολύ κράτησε αυτό το αστείο με τις συζητήσεις, τις διαφορετικές απόψεις, τους συμβιβασμούς στην τρικοματική. Αν δεν θέλουν να υπογράψουν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, με γειά τους με χαρά τους. Αρκούν (προς το παρόν) οι υπουργοί της ΝΔ. Οι άλλοι είτε το δέχονται, και ξεφτιλίζονται (για μια ακόμη φορά) είτε δεν το δέχονται και φέρουν την ευθύνη ότι «έσυραν»(!) τη χώρα στις εκλογές. Αν υποθέσουμε ότι τους βαστάει να κατέβουν στις εκλογές, με τα δημοσκοπικά τους ποσοστά στα τάρταρα, ο Σαμαράς ελπίζει να ζήσει το όνειρό, όχι κουτσουρεμένο αυτή τη φορά, να ολοκληρωθεί η ευτυχία του και να γίνει πρωθυπουργός μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης και ο μοναδικός σωτήρας της χώρας. Τώρα που γυρίζει, τώρα που έχει τον αέρα του (επικοινωνιακού κατασκευάσματος) σαξές στόρι.

Το θέμα δεν είναι η ΕΡΤ. Είναι η λειτουργία μιας δημοκρατίας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που αχρηστεύουν τη βουλή. Είναι ο πολιτικός τσαμπουκάς, το αποφασίζομεν και διατάσσομεν που φοβάμαι ότι το συνηθίσαμε και μας ενοχλεί όλο και λιγότερο, αν δεν μας αρέσει κι όλας…

ΥΓ  Ακούω τους δημοσιογράφους να λεν ότι δεν ευθύνονται αυτοί για τα στραβά κι ανάποδα που πηγάζουν  από την κομματοκρατία σε αυτό το μαγαζί. Διαφωνώ και λυπάμαι που γενικεύω, αδικώντας ίσως πολλούς, αλλά… ας όρθωναν ανάστημα, ας λέγαν την άποψή τους στο σωματείο, ας τρώγαν τις σάρκες τους εκεί μέσα, ας απαιτούσαν εξυγίανση. Στην πρώτη κομματική παρέμβαση ας έκαναν μια απεργία, όπως έκαναν για τις υπερωρίες του Σαββατοκύριακου. Αλλά διάολε, οι συμβασιούχοι ζούσαν με τον φόβο, ήταν δέσμιοι, ελπίζοντας στην επόμενη σύμβαση. Και οι μόνιμοι; Βολεμένοι αυτοί, ευγνώμονες ίσως στους πολιτικούς τους πάτρονες, δεν βρήκαν ποτέ τη δύναμη να δαγκώσουν το χέρι που τους ευεργέτησε, και ίσως συνέχιζε να τους ευεργετεί.