Ήταν ο Αλέκος Σεγκόπουλος, κληρονόμος της περιουσίας και του έργου του Καβάφη, και φυσικό τέκνο του, καρπός της πρώτης και μοναδικής συνεύρεσης του ποιητή με γυναίκα; Ή μήπως ήταν εραστής του; Η φήμη κυκλοφορούσε χρόνια στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ο τίτλος του έργου «Ο γηραιός πατήρ μου» υπονοεί και την εκδοχή στην οποία υποκύπτει ο συγγραφέας, Κώστας Ακρίβος. Το ερώτημα παραμένει ανοικτό μέχρι το τέλος της ομώνυμης παράστασης, που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Γκόνης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων. Όμως σε τελική ανάλυση δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχει σημασία αν ο Καβάφης είχε κάποτε ερωτικές επαφές με μια γυναίκα, ούτε αν ο νεαρός Σεγκόπουλος είχε υπάρξει εραστής του. Γιατί η παράσταση δεν λειτουργεί ως κλειδαρότρυπα που μας επιτρέπει να ρίξουμε ανίερες ματιές στην ιδιωτική ζωή του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή. Φωτίζει τις πιο ανθρώπινες, τις πιο τρυφερές πτυχές της ζωής του. Τη σχέση με τη μάνα του, που τον αποκαλεί Κωστάκη, τον προσέχει και τον κανακεύει σαν να’ ταν κορίτσι- η κόρη που έχασε, η Ελένη, και για αυτό του έδωσε το όνομα Κωνσταντίνος, «για να γιορτάζουν την ίδια μέρα». Τη σχέση του με τον Σεγκόπουλο- τότε δεν είναι ο Καβάφης των ιστορικών ποιημάτων, δεν είναι ο ποιητής που υμνεί την ηδονή, είναι ένας απλός άνθρωπος που δείχνει στοργή, που νοιάζεται, που τον απασχολούν καθημερινά πράγματα, όπως αν ο Αλέκος του τρώει καλά, αν μαθαίνει ορθογραφία, αν εξασκεί τα αγγλικά του… Η παράσταση είναι γεμάτη από εικόνες της πολύχρωμης, πολύβουης και πολυφωνικής Αλεξάνδρεια, όπου στην ίδια πρόταση ακούς γαλλικά, ελληνικά και τούρκικα, κι από γεύσεις της Ανατολής- οι λέξεις λιώνουν στο στόμα της Μάγιας Λυμπεροπούλου σαν να ήταν οι χουρμάδες της συνταγής της Χαρίκλειας Καβάφη. Το «σκηνικό» της παράστασης είναι ο κήπος του Ιμαρέτ, ένας χώρος με έντονο το στίγμα της Αιγύπτου, αφού αποτελεί τη δωρεά του Μεχμέτ Αλή, αντιβασιλέα της Αιγύπτου στη γενέτειρά του Καβάλα. Εκεί ξεδιπλώνεται η ιστορία που σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά ο Θ. Γκόνης, μέσα από τέσσερις αφηγηματικές φωνές, της μητέρας του Καβάφη, Χαρίκλειας, της ράφτρας της Ελένης Σεγκοπούλου, του Αλέκου Σεγκόπουλου και του ίδιου του ποιητή. Η μυθοπλασία εναλλάσσεται με το ντοκιμαντέρ, και οι ηθοποιοί δίνουν τη δική τους εκδοχή των πραγμάτων, εναλλάξ με τις μαρτυρίες των Γ. Π. Σαββίδη και Τίμου Μαλάνου, της ανιψιάς του Καβάφη Χαρίκλειας και της Κυβέλης Σεγκοπούλου, δεύτερης συζύγου του Σεγκόπουλου που μιλούν στην κάμερα του Φρέντυ Γερμανού. Οι ερμηνείες των ηθοποιών υποδειγματικές- οι έμπειρες Μάγια Λυμπεροπούλου (Χαρίκλεια Καβάφη) και Αλεξάνδρα Παντελάκη (Ελένη Σεγκοπούλου), ο νεότερος Γιώργος Παπαπαύλου που κατάφερε να υποστηρίξει πολλαπλούς ρόλους (Αλέκος Σεγκόπουλος, δημοσιογράφος, αφηγητής), ακόμα και θεατρικός συγγραφέας Αντώνης Κούφαλης, που για πρώτη φορά τόλμησε να ανέβει στο «σανίδι» και παρόλα αυτά ενσάρκωσε πολύ αισθαντικά το ρόλο του Καβάφη. Η κίνηση συμπλήρωσε και τόνισε τις διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας – γιος ή εραστής;- ενώ οι φωτισμοί πρόσθεσαν την απαιτούμενη ένταση. Απομένουν άλλες δυο παραστάσεις, απόψε και αύριο, στον κήπο του Ιμαρέτ, στην Καβάλα.
Σοφία Χριστοφορίδου
Sophie's Stories 