Πέρσι δεν είχα πάει στην ΔΕΘ. Μου έφτασαν τα όσα άκουσα στη συνέντευξη Τύπου. Έγραψα τότε ένα κείμενο, που δεν ήταν πολύ ευχάριστο. Το ξαναδιάβασα σήμερα, μόλις γύρισα απο την έκθεση (μετά απο μια βόλτα που κράτησε επτά ώρες και θα έμενα κι άλλο, αν με βαστούσε η μέση μου). Δεν θα αλλάξω ούτε λέξη από όσα έγραψα το 2013. Θα αλλάξω απλώς οπτική.

Αντί να αντιμετωπίζω την έκθεση ως πρωτίστως οικονομικό γεγονός και να την βρίσκω λειψή, την είδα κατά βάση ως ψυχαγωγικό γεγονός για κάθε γούστο και ηλικία, που παρεμπιπτόντως είναι και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία διαφημιστικής προβολής για τους επιχειρηματίες. Αν τελικά οι επισκέπτες προσέγγισαν τους 200.000 (αριθμός καθόλου υπερβολικός αν κρίνω από τη σημερινή μέρα) το κίνητρο είναι ισχυρό.

Η έκθεση ήταν γεμάτη με μικρομεσαίες επιχειρήσεις,  πολλές εμπορικές αλλά και αρκετές παραγωγικές- και το δεύτερο ήταν πολύ ελπιδοφόρο. Είδα πολλές μεταποιητικές μονάδες που παράγουν σπιρουλίνα, παρασκευάσματα απο βουβαλίσιο κρέας και γάλα, λικέρ, κρασιά, σαπούνια, φυτικά καλλυντικά, πατέντες για καυστήρες πέλλετ. Είναι ένα ζήτημα βέβαια, πως θα μπορέσουν αυτές οι μικρομεσαίες κατά βάση επιχειρήσεις να ανοιχτούν  πέρα από την εγχώρια αγορά, που είναι πεθαμένη, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Υπήρχαν και πολλές εμπορικές επιχειρήσεις, όλων των ειδών: έπιπλα, τζάκια, ηλιακοί θερμοσίφωνες, βιβλία, σπάνια αντικείμενα των παλαιοπωλείων του μπιτ παζάρ, περίπτερα των τοπικών ΜΜΕ, ρούχα, σεντόνια, χειροποίητα κοσμήματα και χάντρες, πολυθρόνες για μασάζ, νέα μοντέλα αυτοκινήτων, ξηροκάρπια και λουκάνικα. Λογής λογής πραμάτειες.

 

Φυσικά δεν έλειπαν τα πολύ «χρήσιμα» περίπτερα του δημοσίου, όπως αυτό του ΕΠΠΕΡΑ, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, του υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, του ΕΣΠΑ, της ΕΛΣΤΑΤ, των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ που δεν ξέρω τι «πραμάτεια» είχαν να δείξουν και σε ποιον.

 

 

 

 

 

 

Αντιθέτως, αν κάποιο περίπτερο με εντυπωσίασε ήταν αυτό της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας και των Ινστιτούτων της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν τα «διαδραστικά έγγραφα» του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Κρήτης. με την τεχνολογία διάχτυτης νοημοσύνης μια απλή, τυπωμένη σελίδα χαρτί, η οποία τοποθετείται πάνω σε ένα τραπέζι, μπορεί να γίνει πύλη εισόδου στο Διαδίκτυο  (βλ. εδώ σχετικό άρθρο της «Κ» για αυτό και για άλλα πολύ ενδιαφέροντα που φιλοξενούσε το περίπτερο της ΓΓΕΤ).

Επίσης, πολύ καινοτόμο μου φάνηκε το προϊόν μιας spin off εταιρείας (www.micro2gen.com), που δημιούργησε ένα σύστημα  στο οποίο τοποθετεί ο χρήστης γενετικό υλικό (πχ αίμα, σάλιο) το οποίο πολυμερίζεται και γίνεται πιο εύκολα και πολυ πιο οικονομικά η ταυτοποίηση γενετικού υλικού. Βέβαια όπως άκουσα έναν βιολόγιο με μάστερ στη μικροβιολογία να λέει, αυτό το προϊόν δεν θα περπατήσει στην Ελλάδα, γιατί υπάρχουν συντεχνιακά εμπόδια…

Στο ίδιο περίπτερο τα σταντ του cluster βιοιατρικής, του corallia, των ινστιτούτων του ΕΚΕΤΑ και άλλων δομών που παντρεύουν την έρευνα με την παραγωγή. Εκεί και το στάντ της Αλεξάνδριας Ζώνης Καινοτομίας Θεσσαλονίκης.

Πέρασα και από το καλοφτιαγμένο περίπτερο του cern, όπου είχε ουρά για να μπεις και βασικές πληροφορίες για τη γέννηση του σύμπαντος και της ζωής στη γη αλλά και του τι στην ευχή αναζητούν χιλιλαδες τρελοί επιστήμονες στην Ελβετία. Ένας απο αυτούς, προερχόμενος απο το ΑΠΘ προσπαθούσε να εξηγήσει σε εμάς τους αδαείς πως λειτουργεί το πεδίο του Χιγκς και ευτυχώς υπήρχε μια διαδραστική οθόνη. Αν δεν καταλάβαινες ούτε με αυττήν, τουλάχιστον χάζευες και τα πιτσιρίκια που είχαν βρει ένα καταπληκτικό παιχνίδι.

Για τους μεγαλύτερους υπήρχε έκθεση-ρετροσπεκτίβα σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές της δεκαετίας του ’80.

Στον ίδιο χώρο υπήρχε και η γωνία του Google Developers Group της Θεσσαλονίκης.  Όταν πέρασα είχε ομιλία κάποιου Έλι Νταβίντ από το Ισραήλ, που εξηγούσε πως τα καταφερε με την εξερεύρεση χρηματοδότησης για κάτι start up εταιρείες που έστησε και απορούσε πως τα βγάζουμε πέρα στην Ελλάδα με τη γραφειοκρατία.

Μετά από άπειρες στάσεις σε περίπτερα, και διάλειμμα για σουβλάκι και μπύρα ήρθε η ώρα του εργοστασίου Σοκολάτας. Έχω περάσει την τρυφερή ηλικία των 8 πρό τριακονταετίας, ε, και τι μ΄αυτό; Το εργοστάστιο ήταν υπέροχο. Καλοφτιαγμένο, δουλεμένο σε λεπτομέρεια, πλούσιο σε εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές. Η καλύτερη στιγμή της έκθεσης.

Μετά βόλτες κι άλλες βόλτες, ακροβάτες, χορευτές break dance, επίσκεψη στην έκθεση cheap art, τυχαίες συναντήσεις με γνωστούς… Κάπως έτσι, είδα το ρολόι και ήταν 7.30 απο τις 12.30 που ήταν όταν φτάσαμε. Φεύγοντας είδα να σχηματίζονται νέες ουρές στα ταμεία. Το βράδυ είχε συναυλία η λαϊκή αοιδός Πάολα.

Εν καταλείδι, επεράσαμ’όμορφα, όμορφα, όμορφα, τούτη τη βραδιά.  Η ΔΕΘ έχει πετύχει το στόχο που έθεσαν οι διοργανωτές: να επιστρέψει ο κόσμος στην Έκθεση. Να γίνει μια μεγάλη γιορτή. Εμποροπανήγυρη θα πουν κάποιοι – και σε πολλές γωνιές της η Έκθεση ήταν ακριβώς αυτό. Γιατί όχι; Μια μεγάλη γιορτή  για τις «πλατιές λαϊκές μάζες». Ένα ετήσιο event που καλύπτει όλα τα γούστα. Και του φιλότεχνού, και του φιλόμουσου, και του νταλγκαδιάρη. Και της οικογένειας με παιδιά, και των μπακούρηδων. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις δεν μπορεί να μη βρεις έστω και κάτι που να σου αρέσει- ακόμα κι αν είναι το φολκλόρ του πράγματος.

Αν αυτή η «λαϊκή γιορτή» συγκεντρώνει κόσμο στη Θεσσαλονίκη και οι επιχειρήματίες βρίσκουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, τόσο το καλύτερο για αυτούς.  Οι Γενικές Εκθέσεις έχουν πεθάνει, λένε ειδικότεροι από εμένα. Όλο το ζουμι είναι στις κλαδικές. Όσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστεί η γενική έκθεση από βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς και αποδεχθεί αυτό στο οποίο έχει μετατραπεί τόσο το καλύτερο για όλους.