Υπαρχουν πολλοι καλοι λογοι να αγοραζεις τη «Σχεδια«. Ο  πιο σοβαρος ειναι το χαμογελο του πωλητη. Για οσους δεν το ξερετε (που οι περισσοτεροι το ξερετε) οι πωλητές της σχεδίας είναι άστεγοι, άνεργοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι συμπολίτες μας που βρίσκονται, είτε στα πρόθυρα της αστεγίας, είτε ζουν στο δρόμο ή σε προσωρινά και ακατάλληλα καταλύματα (rough sleepers), είτε είναι περισσότερο από τρία ή τέσσερα χρόνια εκτός της αγοράς εργασίας. Απο τα 3 ευρω της τιμης του περιοδικούτο 1,5 παιρνει ο πωλητης. Έτσι:

 Δεν εχω συναντησει ποτε πωλητη της σχεδιας που να μην χαμογελα! Ειδικα αυτος στην Αγιας Σοφιας, που μαλλον αντιμετωπιζει κ προβλημα υγειας, έλαμψαν τα μάτια του οταν του ζητησα ένα τευχος. Πρώτα έκοψε την απόδειξη, μετά μου έδωσε τα ρέστα και μετά το τεύχος. Τον είδα που ήθελε να πουμε μια κουβέντα παραπάνω. Τον ευχαρίστησα, με ευχαρίστησε κι αυτός και ανταλλάξαμε χαμόγελα.

Δεν χρειαζόμουν άλλο λόγο για να αγοράζω τη «σχεδία». Όμως ήρθε και με βρήκε. Και τώρα πια δεν έχω δικαιολογίες για να πω, οκ θα αγοράσω το τεύχος αλλα κάποια άλλη στιγμή γιατί τώρα βιάζομαι». Γιατί κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε έναν πωλητή θυμάμαι  εναν αγαπημενο φιλο. Και τα δικα του ματια έλαμψαν οταν του πηγα ενα τευχος στο νοσοκομειο. Τον επομενο μηνα ξαναπήρα τεύχος. Εκείνο το τεύχος έμεινε αδιάβαστο. Βλέπεις, μας τη έσκασε ο μπαγάσας… Ήταν βιαστικός. Αλλά θα τα κάνω στίβα τα περιοδικά, και δεν μπορεί κάπου, κάποτε, θα τον τρακάρω σε κάποιο σύννεφο.