«Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να ξέρω πού είναι και τι κάνει το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης;» ρώτησε κάποτε μια φίλη μου. Είχε προσφερθεί να πάει με το αυτοκίνητο έναν συνάδελφο, που της είπε ότι μένει στο Εργατικό Κέντρο και όταν απάντησε ότι δεν ξέρει που είναι το ΕΚΘ, εισέπραξε το επιτιμητικό του βλέμμα. Την θυμήθηκα την απορία της σήμερα που πήγα στην καθιερωμένη συνέντευξη τύπου των προέδρων των Εργατικών Κέντρων εν όψει ΔΕΘ. Ίδιο σκηνικό, ίδιες ατάκες με πέρσι, κάποιοι πρόεδροι σχεδόν ισόβιοι.

«Πόσο υπολογίζετε την ανεργία στο νομό;». «Πόσο να πούμε; 40%;» έλεγε ο ένας πρόεδρος, «εγώ λέω 50%» απαντούσε ο άλλος. Βλέπεις υπάρχουν νομοί με περισσότερα του ενός εργατικά κέντρα. Το εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης βάζει πάντα ένα 4% πάνω στα επίσημα ποσοστά ανεργίας που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ υπολογίζοντας και όσους δεν θεωρούνται επισήμως άνεργοι αλλά πρακτικά λαμβάνουν μισθό στα όρια του επιδόματος ανεργίας ή και χαμηλότερα. Φέτος εκτιμά ότι ανεργία θα αυξηθεί άλλο ένα 4% λόγω των capital controls. Χονδρικά υπολογίζω ότι αυτό αντιστοιχεί σε άλλους 300.000 ανέργους σε όλη τη χώρα [με δεδομένο ότι η μεταβολή της ανεργίας κατά 1,3% τον Μάιο αντιστοιχούσε σε 98.820 άτοµα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ]. Υπάρχουν και οι 2.000 μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής, που βγήκαν σε διαθεσιμότητα, αλλά αυτοί για άλλο λόγο.

Ο ένας μετά τον άλλον οι πρόεδροι των εργατικών κέντρων προσπαθούν να παρουσιάσουν την κατάσταση όσο πιο δραματικά μπορούν- όχι ότι δεν είναι έτσι όπως τα λεν και χειρότερα. Κανένα ποσοστό δεν μπορεί να περιγράψει πόσο επώδυνη είναι η πραγματικότητα για τους ανέργους και την οικογένειά τους. Αλλά όσο να ‘ναι οι πρόεδροι χρειάζονται μια καλή ατάκα για να γράψει η κάμερα. Άλλος μιλά για «το άτιμο το πρωτάθλημα της ανεργίας» και για το «ντοκτορά μαύρης εργασίας», άλλος για την «τιμή που έγινε ποινή το να ζεις στα σύνορα», ο τρίτος για την «ερωτική μετανάστευση». Αναρωτιέμαι αν κάποιος από τους μεσήλικες προέδρους με τα κοντομάνικα πουκαμισάκια και τις κοιλίτσες έχει υπάρξει άνεργος στη ζωή του, ή απλώς υποθέτει. Ο ένας δίνει έμφαση στον ορυκτό πλούτο και τη ΔΕΗ-μάλλον ΔΕΗτζης. Ο άλλος στις Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης που χρειάζονται επειγόντως προσωπικό- γιατί εκεί δουλεύει. Μπορεί και να τους αδικώ…
Ο αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας εμφιαλωμένων ποτών αναφέρεται στον αγώνα των εργαζομένων στην coca colca 3ε, που διαρκεί πάνω από 700 μέρες και διατυπώνει αιχμές γιατί “εκκρεμεί εδώ και 11 μήνες η δικαστική απόφαση για το αίτημα τους να κυρηχθούν άκυρες οι απολύσεις. Οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι επειδή η εταιρεία έχει «σχεδόν 1 εκατ. ευρώ κέρδη την ημέρα» οφείλει να τους επαναπροσλάβει και να ανοίξει και πάλι την παραγωγική μονάδα της Θεσσαλονίκης. Μόνο που μετά από την εκστρατεία τους για μποϋκοτάζ στα προϊοντα της εταιρείας, δυστυχώς  δεν κατάφεραν το στόχο τους- αντιθέτως, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους αντιμετωπίζουν αγωγή για δυσφήμιση της εταιρείας.
Η μόνη λύση για τους περισσότερους συνδικαλιστές είναι οι εργαζόμενοι «να συσπειρωθούν στα συνδικάτα». Λύση για τους εργαζόμενους, πιθανόν. Για τους ανέργους; Ένας μόνο από όλους τους προέδρους των Εργατικών Κέντρων κάτι ψελλίζει περί στήριξης της επιχειρηματικότητας, γιατί «χωρίς επιχειρήσεις δεν υπάρχουν εργαζόμενοι». Όταν ο εκπρόσωπος της ΔΑΚΕ λέει ότι πρέπει να δοθούν κίνητρα στον υγιή επιχειρηματία ο εκπρόσωπος του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής κουνάει το κεφάλι του επικριτικά…
Αναπόφευκτα οι πρόεδροι των εργατικών κέντρων αρχίζουν τα επικριτικά σχόλια με αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να τον κατονομάζουν. «Πιστέψαμε ότι η αλλαγή κυβέρνησης θα έφερνε αλλαγή πολιτικών για τον κόσμο εργασίας», «Η συμφωνία δεν ειναι πρακτικά εφαρμόσιμη, ενισχύει ύφεση και κοινωνική ανισότητα», «το παλιό σύστημα μεταλλάσσεται και απογοητεύει το λαό». Καλούν τον κόσμο στο συλλαλητήριο του Σαββάτου, ενόψει ΔΕΘ. Ο αγωνιστικός παλμός άλλων ετών έχει δώσει τη θέση του στην αμηχανία. Πάλη εναντίων ποιών; Ποιος είναι ο εχθρός και ποια τα αιτήματα;
Σκέφτομαι πόσα χρόνια ακούω προέδρους εργατικών κέντρων να μιλούν, κι είναι σαν να ακούω την ίδια κασέτα από το 2000. Τότε που ήταν αλλιώς, πολύ αλλιώς. Θα μου πεις, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ έχει νόημα να υπάρχουν εργατικά κέντρα. Ίσως με άλλη μορφή, με άλλα αιτήματα. Για παράδειγμα, να λειτουργούν υποστηρικτικά στους ελέγχους της επιθεώρησης εργασίας. Ή να διοργανώνουν προγράμματα επανακατάρτισης ανέργων- ουσιαστικά όμως κι όχι αυτά της πλάκας για να απορροφώνται κοινοτικά κονδύλια. Να είναι χρήσιμοι στους εργαζόμενους αλλά και στους ανέργους. Όχι απλώς να παίζουν μονότονα την ίδια κασέτα παραμονές της ΔΕΘ.