H Khabar Lahariya είναι μια τοπική εφημερίδα στην επαρχία Uttar Pradesh της Ινδίας που εκδίδεται συλλογικά από μια ομάδα γυναικών, που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν αγράμματες. Είναι εκπληκτική η ιστορία αυτών γυναικών που διεκδίκησαν τη δική τους ζωής. Είχα την τύχη να γνωρίσω την αρχισυντάκτριά τους Poorvi Bhargava κατά την απονομή του βραβείου Best of Blogs στο πακόσμιο φόρουμ των μίντια που διοργάνωσε η Deutche Welle, το καλοκαίρι του 2014. (εδώ το κείμενο που έγραψα τότε)

[Για μένα η Khabar Lahariya είναι και ένα εξαιρετικό case study για όσους εργαζόμαστε σε ΜΜΕ και δη με τοπικό χαρακτήρα και εμβέλεια (αλλά και αυτό σχετικό είναι, και οι αθηναϊκές εφημερίδες τοπικά ΜΜΕ, μιας μικρής χώρας σε μια Ένωση 28 κρατών)].

Σήμερα έλαβα ένα Mail από τη σύνταξη της εφημερίδας. Όπως αναφέρουν από τον Ιανουάριο έξι μέλη της ομάδας της Khabar Lahariya δέχτηκαν τηλεφωνήματα από έναν άνδρα ονόματι Nishu που τις παρενοχλούσε συστηματικά. Επί τρεις μήνες τα μέλη της ομάδας δεχόταν απειλές, αλλά παρά την καταγγελία στις αρχές η αστυνομία δεν έκανε τίποτα. Οι ρεπόρτερ διαμαρτυρήθηκαν και στη Vodafone αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στις 14 Σεπτεμβρίου η ιστορία αυτή βγήκε στο online περιοδικό The Ladies Finger με μεγάλη ανταπόκριση στα social media, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να δώσει εντολή στην αστυνομία να αναλάβει δράση και μέσα σε δύο μέρες να εντοπιστεί και να συλληφθεί ο δράστης. Τόσο απλά.

Ε, και; θα μου πεις. Σκέψου πως είναι να εισαι κλεισμένη σε ένα σπίτι, αγράμματη, με προκαθορισμένη ζωή: από κόρη, συζυγος, μητέρα, γιαγιά.. Και μόνο αυτό. χωρίς δικαιώματα, χωρίς φωνη. Χωρίς οικονομική ανεξαρτησία. Και ξαφνικα να μαθαίνεις να γράφεις και να διαβάζεις. Να βγαίνεις από το σπίτι, να βγάζεις τα δικά σου χρήματα. Ναγίνεσαι δημοσιογράφος και να ελέγχεις την εξουσία. Άνδρες που κατέχουν εξουσία, και σε αντιμετωπίζουν με απαξίωση. Και να αντέχεις, να επιμένεις.
Σκέψου πως είναι να είσαι γυναίκα σε μια επαρχία που ο βιασμός είναι κοινωνικά αποδεκτός, κι εσυ ως γυναίκα δημοσιογράφος να βγαινεις, να το καταγγέλεις, να προσπαθείς να ξεσκεπάσεις τους ενόχους, να μην αφήσεις να ξεχαστεί η υποθεση.

Και να έχεις έναν αντρακλαρα να σε παρενοχλεί στο τηλέφωνο. Να σε παρακολουθεί.  Να σε απειλεί ότι θα σε απαγάγει και θα σε βιάσει μαζί  με τους φιλους του. Ότι θα σε σκοτώσει. Να το καταγγέλεις και κανεις να μη σε παίρνει στα σοβαρά. Συστηματικά. Να σου μπλοκάρει τις κάρτες SIM του τηλεφώνου και η Vodafone να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το ίδιο και η γραμμή βοήθειας για γυναίκες. Το ίδιο και η αστυνομία.

Ο αστυνομικός ακουγόταν “όπως όλοι οι ‘άνδρες που ήξερα. Ήταν σαν να έλεγε ‘Παραιτήσου από την επιθυμία να ελέγχεις τη ζωή σου και όλα θα πάν καλά’.” Αλλά τελικά δεν παιραιτήθηκαν. Και όλα πήγαν καλά!