Μ. Παρασκευή σούρουπο, οδηγώντας από Θεσσαλονίκη για Καβάλα. Μια παρένθεση χρόνου που είναι μόνο για μένα. Μια διαδρομή παρέα με τις σκέψεις μου και μοιρολόγια της Μεγάλης Παρασκευής. Πλησιάζει η επέτειος εκείνης της αδιανόητης Πρωτομαγιάς. Αχ, ρε Κωστή… Πέρασαν δύο  χρόνια από τότε που μας την κοπάνησες. 

Μεγάλο Σάββατο πήγα “επίσκεψη” στον μπαμπά μου, τον άλλο Κωστή που έχασα 13 Μάηδες πριν από σένα. Ανάμεσα σε μνήματα γνωστών και αγνώστων, να κάνω ανασκόπηση των απωλειών και παρατηρήσεις για την τεχνοτροπία των τάφων. Να κάνω παράλογες προσθαφαιρέσεις, εξωφρενικές, με μέτρο τις ζωές των άλλων. “Κοίτα αυτή πέθανε στα 46, δηλαδή σαν να λέμε εγώ μετά από έξι χρόνια; Αυτός πέθανε στα 24, εγώ έζησα 16 παραπάνω, μέχρι τώρα. Εκείνο το παιδί οκτώ ετών, ο άλλος στα 92 του”.

Εγώ παλεύω με τις δικές μου αγωνίες, τα άγχη και τα διλήμματα που με κατατρέχουν. Σημαντικά ή ασήμαντα, τι σημασία έχει; Στο μυαλό μου παίρνουν διαστάσεις, όπως οι σκιές. Σάμπως πρόλαβα να στα πω; Εσύ “την έκανες” νωρίς. Κι ας μη με ακούς πια, κι ας μη με διαβάζεις, εγώ συνεχίζω να κουβεντιάζω μαζί σου. Μπορώ να μαντέψω τι περίπου θα έλεγες για τα δικά μου. Όχι ότι είσαι προβλέψιμος παιδάκι μου, καμία σχέση. Είναι το μήκος του κύματος που δεν απαιτούσε πολλά λόγια.

(Τώρα για τα πολιτικά… Άστο, εκεί δεν μπορώ να προβλέψω τι θα έλεγες. Και σκάω από την περιέργεια, να ξέρεις. Ατέλειωτες συζητήσεις θα κάναμε. Κι άμα βάζαμε και τον Τάσο στην κουβέντα, ε ρε γλέντια!)

Να στο πω και σένα για να ξέρεις, οι φωτογραφίες μας από εκείνο το τριήμερο στη Θάσο, είναι οριστικά χαμένες στο χάος του Τάσου. Μετακομίσεις, σκληροί δίσκοι, laptop και desktop, από την πόλη στο νησί… Ξέρεις, οι γνωστές δικαιολογίες.

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία από εκείνο το τριήμερο. Διεσταλμένος χρόνος. Απόλυτη θάλασσα. Συμπυκνωμένο τώρα. Ανυποψίαστοι εμείς. Ήταν τόσο δίπλα μας το νησί, τόσο εύκολη η ευτυχία που είχαμε εκείνο το τριήμερο, που λέγαμε θα το ξανακάνουμε και του χρόνου. Για αυτό και δεν το επαναλάβαμε ποτέ, μάλλον…

Δεύτερη φορά δεν έχει, Κωστή, αλλά τι στα λέω; Εσύ τα ξέρεις. Σε μένα τα λέω.

Στο μεταξύ, πέρασαν οκτώ χρόνια από τότε. Απέκτησα ραγισματιές στο πρόσωπο- έτσι τις λέει η βαφτισιμιά μου τις ρυτίδες μου- κι αν είμαι τυχερή θα αποκτήσω κι άλλες. “Τυχερή;” με ρώτησε τις προάλλες ένας φίλος. Παραξενεύτηκε. Σκέφτομαι εσένα, κάθε φορά που λέω ότι “είμαι τυχερή που μεγαλώνω”.

Πάσχα λύτρο λύπης έψαλλαν χθες, στην αναστάσιμη ακολουθία. Μέρα τη μέρα τα πλήρωσες εσύ τα λύτρα που σου ζήτησαν … Και μετά όλες τις μέρες μαζεμένες τις κατέθεσες. Κι όλες τις νύχτες, κι όλα τα καλοκαίρια, κι όλα τα απογεύματα και τις μελλοντικές χαρές σου, κι όλα τα ξενύχτια, κι όλα τα γέλια και τις μοναχικές σου στιγμές. Σε φέρνω συχνά στη σκέψη μου. Μου λείπεις ρε μπαγάσα. Είχαμε ακόμα πολλά να πούμε!

Το μόνο που με παρηγορεί σε αυτή την ιστορία είναι που γλίτωσες από τους απαγωγείς σου, τον πόνο και την αγωνία. Λυτρώθηκες.

Δεν ξέρω πως να φανταστώ τι συμβαίνει μετά. Δεν θέλω κι όλας. Δεν θέλω να ξέρω λεπτομέρειες. Άσε με να σε φαντάζομαι μέσα σε μια οπτική ίνα, να μεταφέρεις ενέργεια και γνώση. Μέρος ενός πολύπλοκου δίκτυου. Γιατί είπαμε, όπου υπάρχει ίντερνετ, υπάρχει παράδεισος…

ΥΓ. Τάσο συγγνώμη για την αποκαλυπτική φωτογραφία. Είναι η “τιμωρία” σου που έχασες τις άλλες :p