*ή οι περιπέτειες μιας εγκύου στην «άγρια Δύση» της Θεσσαλονίκης
O σοφός λαός λέει ότι από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Εγώ πάλι, που μάλλον δεν είμαι τόσο σοφή, μερικές φορές θα προτιμούσα να ακούσω κανένα «συγγνώμη», ή «παρακαλώ», ή «περάστε» έστω κι αν είναι τυπικό, έστω κι αν δεν το εννοούν. Θα μου αρκούσε μια απλή κίνηση ευγένειας, ένας κοινός κώδικας συμπεριφοράς στο δημόσιο χώρο που θα έκανε τη συνύπαρξη με τους άλλους πιο απλή, πιο εύκολη, πιο ανθρώπινη. Από το να επαφίεμαι στην καλή θέληση ή το φιλότιμο που μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι, ναι, ίσως τελικά να προτιμώ την ευγένεια, και δεν με ενδιαφέρει αν είναι πηγαία και αληθινή. Αν μάλιστα οι στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμβίωσης συνδυαστούν και με την εφαρμογή νόμων όπως ο αντικαπνιστικός και ο ΚΟΚ, μικρή σημασία θα είχε (και μόνο επί προσωπικού) αν ο απέναντι είχε φιλότιμο ή όχι.
Το σκεφτόμουν συχνά, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- τουλάχιστον τους τρεις τελευταίους μήνες. Τότε που πια φαινόταν ότι η κοιλίτσα μου δεν οφειλόταν στα μελομακάρονα των Χριστουγέννων. Κι όμως έβλεπα τους γύρω μου να κάνουν την πάπια και όχι μόνο να μη δείχνουν το περίφημο (και αμετάφραστο) ελληνικό φιλότιμο, αλλά ούτε καν τη στοιχειώδη ευγένεια.
Ήταν ο συνάδελφος που με είδε χλωμή και με την κοιλιά στο στόμα αλλά δεν προσφέρθηκε να μου δώσει τη σειρά του στο γιατρό, κι ας ήμουν λίγες μέρες πριν τον τοκετό, και ας περίμενα μόνο για μια σφραγίδα.
Ήταν οι συνταξιούχοι που ξυνίστηκαν όταν η υπάλληλος του ΕΔΟΕΑΠ τους παρέκαμψε και μου είπε να περάσω στο γιατρό.
Αλλά δεν ήταν μόνο το ότι οι άλλοι γύρω μου δεν προσφερόταν να μου δώσουν τη σειρά τους, στο κάτω κάτω δεν τη ζητούσα επομένως μπορούσαν άνετα να κάνουν την πάπια.
Ήταν και όσοι με ύπουλο τρόπο μου κλέβαν τη σειρά. Ήταν όλα αυτά τα εξοργιστικά, η απίστευτη γαϊδουριά που απλώς με άφηνε άναυδη, ανίκανη να αντιδράσω ή έστω να αρθρώσω μια λέξη.
Ήταν ο κόσμος στο σουπερμάρκετ που τρούπωνε μπροστά από εμάς για μια θέση στο ασανσέρ.
Ήταν εκείνες οι κύριες, τότε που ήρθε ο Τσίπρας και κλείσαν οι δρόμοι, που μου παίρναν τη σειρά αναμονής στο ταξί κι οι ταξιτζήδες που σε κανέναν δεν βόλευε να με πάρει, γιατί προτιμούσαν τις τριπλοκούρσες
Ήταν η γριά που τρύπωσε μπροστά μου στην ουρά… της εκκλησίας. Θα είχε κάτι επείγον να κάνει, δεν μπορεί.
Ήταν εκείνη γυναίκα, σε μια παρέα κοινών γνωστών που καθόταν δίπλα μου και μου φύσηξε τον καπνό στα μούτρα, χωρίς καν ένα συγγνώμη. Τα γκαρσόν που όταν ρωτούσα αν καπνίζουν στο καφέ μου λέγαν «φυσικά» με κάπως συνωμοτικό ύφος.
Ήταν εκείνη η ποδηλάτισσα που με έβρισε γιατί δεν διέσχισα τη διάβαση αρκετά γρήγορά (!) και της έκοψα τη φόρα, κι όταν της είπα κάτι όχι για την εγκυμοσύνη μου αλλά για την προτεραιότητα των πεζών σε διαβάσεις συνέχισε να βρίζει.
Ήταν η ιδιοκτήτρια καταστήματος που αρνήθηκε με ένα απόλυτο και ψυχρό «όχι» (!) να μου δώσει την άδεια να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα, κι ας την παρακαλούσε σχεδόν η υπάλληλός της, λέγοντας ξανά και ξανά ότι είμαι έγκυος. Λεπτομέρεια; Μόλις της είχα αφήσει 120 ευρω σε ψώνια.
Σε κάποια καταστήματα μου δώσαν προτεραιότητα. Οι υπάλληλοι, όχι οι πελάτες. Ήταν καταστήματα πολυεθνικών (ΙΚΕΑ, H&M και ΖΑRA) γιατί απλά στην πολιτική αυτών των εταιρειών προβλεπόταν το αυτονόητο- προτεραιότητα σε εγκύους και άτομα με κινητικά προβλήματα. Μια φορά μάλιστα, η υπάλληλος ρώτησε την μπροστινή μου στην ουρά αν ήταν έγκυος. «Όχι» απάντησε φαρμακωμένη η κοπέλα με την κοιλίτσα. «Εγώ όμως είμαι», πετάχτηκα, γιατί είχα φτάσει πια στο αμήν και κόντευα να σωριαστώ. Περιττό να πω ότι το βλέμμα της μπροστινής έσφαζε.
Στην κλινική, τη μέρα που σηκώθηκα μετά την επέμβαση, περπατούσα υποβασταζόμενη και κρατώντας την κοιλιά μου στο σημείο που είχα τα ράμματα, όταν διασταυρώθηκα με ένα ζευγάρι επισκεπτών που μόλις βγήκε με φόρα από το ασανσέρ στον προθάλαμο. Από την πόρτα που οδηγούσε από τον προθάλαμο στα δωμάτια χωρούσαμε ή εγώ και ο συνοδός μου ή αυτοί. Μαντέψτε ποιοι έκαναν πίσω για να περάσουν οι άλλοι. Στην επιστροφή στο δωμάτιο το σκηνικό επαναλήφθηκε με ένα νεαρό ζευγάρι με παιδί- έτσι για να είμαστε σίγουροι ότι ετοιμάζεται και η επόμενη γενιά Ελληναράδων.
Ήμουν εγώ η άτυχη και έπεφτα μονίμως πάνω σε όσους δεν είχαν φιλότιμο για να συμπεριφερθούν αναλόγως; Ή μήπως τελικά το χάσαμε κάπου στην πορεία ; Να φταίει η κρίση που βγήκε τόσο έντονα ο παρτάκιας από μέσα μας; Ή ήταν τόσο καιρό εκεί και απλώς δεν τον βλέπαμε;
Και τελικά γιατί κάτι που νόμιζα ότι ήταν αυτονόητο να επαφίεται στην τύχη, το φιλότιμο και την καλή προαίρεση του άλλου; Έπρεπε συνεχώς να ζητώ τη χάρη από τους γύρω μου να δείξουν κατανόηση για τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης; Ή μήπως δεν έπρεπε καν να έχω τέτοιες απαιτήσεις από τους γύρω μου, μη θεωρηθεί ότι ζητώ ειδική μεταχείριση! Εξάλλου, έχω σουπερ-δυνάμεις, έτσι δεν είναι; 🙂
Sophie's Stories 