Σάββατο βράδυ, στο Coq au Zen. O dj παίζει το “common people” και εμείς κουνιόμαστε στο ρυθμό. Τραγούδι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, παιζόταν στα φοιτητικά στέκια της εποχής, και κάποτε θα πρέπει να είχα σιγοτραγουδήσει το ρεφρέν… αλλά τίποτα περισσότερο. Ένα post του τραγουδιού στο facebook, το πρωί της Κυριακής, με έκανε να ψάξω για τους στίχους. Και τότε διαπίστωσα ότι το τραγούδι περιγράφει την ιστορία μιας νεαρής νεόπλουτης Eλληνίδας!

«She came from Greece she had a thirst for knowledge/ she studied sculpture at Saint Martin’s College/ that’s where I, caught her eye/She told me that her Dad was loaded…”  λαλαλα

Η φοιτήτρια του τραγουδιού, μπουχτισμένη από όλα, όλα όσα είχε εύκολα με τα λεφτά του μπαμπά της, ήθελε μια ξεχωριστή εμπειρία.

«I want to live like common people / I want to do whatever common people do»

Οπότε ο τραγουδιστής των Pulp Jarvis Cocker πήγε τη νεαρά στο σουπερμάρκετ και της ζήτησε να προσποιηθεί ότι δεν έχει καθόλου λεφτά, όπως… οι συνηθισμένοι άνθρωποι.

I said pretend you’ve got no money, she just laughed and said, «Oh you’re so funny.» I said «yeah?Well I can’t see anyone else smiling in here. Are you sure you want to live like common people.»

Δεν κατάλαβε, φυσικά, γέλασε απλώς, γιατί…

Because you think that poor is cool.

Αυτό το τραγούδι βρέθηκε στο Νο2 του βρετανικού singles chart το 1995, διαβάζω στο ειδικό λήμμα της Wikipedia για το «Common People«. Εκεί έμαθα ότι υπάρχει και συγκεκριμένη λέξη για αυτούς βρίσκουν ότι η φτώχεια έχει κάτι το γοητευτικό. (Αυτό το φαινόμενο λέγεται slumming ή class tourism, διαβάζω)  Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, το 2006, το BBC Three πρόβαλλε ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ για την επίδραση του τραγουδιού στη βρετανική ποπ (που πια, εκτός από τον έρωτα έμπαινε και στα χωράφια της κοινωνίας, της πολιτικής με άλλα λόγια). Το BBC προσπάθησε μάλιστα να εντοπίσει την πραγματική ηρωϊδα του τραγουδιού, αλλά χωρίς επιτυχία.  «Μιλήσαμε λίγες φορές, αλλά είχε κολλήσει στο μυαλό μου αυτό που έλεγε ότι ήθελε να κοιμηθεί με συνηθισμένους ανθρώπους, σαν και μένα» εξομολογήθηκε ο Jarvis Cocker στο ραδιόφωνο του BBC.

Πέρασαν 17 χρόνια από την εποχή που η φοιτήτρια καλών τεχνών έβρισκε τη φτώχεια μια cool εμπειρία.  Υποψιάζομαι ότι ο μπαμπάκας θα είχε αρκετά λεφτά για να μην φτάσει η κορούλα να το διαπιστώσει από πρώτο χέρι. (Λεφτά βγαλμένα με τον τίμιο ιδρώτα, κληρονομημένα, κερδισμένα στο χρηματιστήριο, ή… λαδωμένα, ποιος ξέρει;) Τη φαντάζομαι, σήμερα, στα 35 της, να είναι αγανακτισμένη. Με το Μνημόνιο, με το κράτος που βάζει χαράτσια και φορολογεί (;) περιουσίες. Ή αντίστροφα, με τον ΣΥΡΙΖΑ που «θα δημεύσει τις καταθέσεις», «θα μας βγάλει από το ευρώ» κλπ κλπ. Ίσως πάλι να ζει κάπου στο εξωτερικό και να ετοιμάζει τις βαλίτσες της για το επόμενο class tourism trip στην Ελλάδα, έχοντας απαραιτήτως φορτώσει στο ipod ένα τραγούδι από τα παλιά….