Η κυρα Στελλα η Κεννεντυ (χηρεψε την ιδια μερα με την Τζακι, κι οι χωριανοι της κολλησαν αυτο το παραξενο παρατσουκλι) ηταν η ψυχη του χωριου. Μας συνεδεε με το παρελθόν, τις ριζες μας πισω στην παλια Καρβαλη, το Γκελβερι. Δουλευε τον αργαλειο κι εφτιαχνε χειροποιητα χαλια αριστουργηματα, με τον παραδοσιακο τροπο, οπως οι προγιαγιαδες στην Καππαδοκια. Εκανε και τσοχες, τις κεντουσε και εραβε καραμανλιδικες στολες.

Ητανε πρωτη στο χορο, στο λέιλαλουμ και στα κουταλια. Θυμαμαι στο ενα και μοναδικο ταξιδι μου στο Γκελβερι (σημερινο Γκιουζελγιουρτ) με τι συγκινηση χορευε στην πλατεια του χωριου και μας παρεσυρε όλους. Γιατι ηταν η χαρα της ζωης η κυρα Στελλα, μιλουσε δυνατα, γελουσε γαργαρα, και ολους μας ελεγε «γιαβριμ». Τα τελευταια χρονια που ηταν αρρωστη η απουσια της ηταν αισθητη τη μεγαλη βδομαδα. Για σχεδον 30 και βαλε χρονια αυτη οργανωνε τα κοριτσια, τις μαυροντυμενες μυροφορες που εψαλλαν τα εγκωμια. Δεν ειχαν μελωδια τα εγκωμια της κυρα Στελλας, δυναμη ειχαν, σαν να την επνιγε το αδικο και γινοταν ο ψαλμος συνθημα σε πορεια διαμαρτυριας και κλαμα και αρνηση να αποδεχτει το μοιραιο. Το αποκορυφωμα ηταν τη Μ.Πεμπτη που οργανωνε την ομαδα για το στόλισμα του επιταφιου με λουλουδια-τα περισσοτερα απο τους κηπους, για αυτο και μοσχοβολιστα, εκεινες οι βιολετες μου θυμιζουν παντα το Πασχα της παιδικης μου ηλικιας… Κι αφου κανονιζε ποια θα κανει τις γιρλαντες με τις βιολετες, ποια θα ντυσει τα κολωνάκια του επιταφιου με γαρυφαλλα, και που θα μπουν οι παπιες, επιανε το μοιρολοι και ακολουθουσαν κι οι αλλες μαυροφορεμμενες. Μια στιγμη υπερβατικη. Αφου τελειωναν οι ψαλταδες τους βυζαντινους ψαλμους σε μια γλωσσα που παπαγαλιζαν οι ιδιες, χωρις καλα καλα να πολυκαταλαβαινουν, επαιρναν σειρα, με κορυφαια του δραματος την κυρα Στελλα. Κι αρχιζαν τοτε να μοιρολογουν ολο το βραδυ, μεχρι το ξημερωμα, για τον Εσταυρωμενο τους, στη γλωσσα που αγγιζε την ψυχη τους, αυτή που ενιωθαν κι αυτη που μπορουσε να εκφρασει με τα δικα τους λογια τον πονο. Μοιρολογουσαν στα τουρκικα, οπως εμαθαν απο τις μανες και τις γιαγιαδες τους, σε μια ελληνορθοδοξη εκκλησια κι αυτο δεν έμοιαζε καθολου μα καθολου παραταιρο.
Καλο ταξιδι κυρα Στελλα, συρε τον καρσιλαμα εκει πανω με τη Λεϋλα και την Αΐσε και την Κιτσα και τη Θοδωρα κι ολες τις φιλενάδες σου ελληνιδες και τουρκαλες, χριστιανες και μουσουλμανες,να μας ξεκουφανεις με τον ηχο των ξυλινων κουταλιων…