Κάθε φορά που βγαίνω για ψώνια στα μαγαζιά της γειτονιάς μου μαθαίνω και μια λεπτομέρεια από τις ιστορίες που κουβαλούν οι άνθρωποι πίσω από τον πάγκο.

Πολλά μαγαζιά εδώ πέρασαν από πατέρα σε γιο και εγγονό, έκλεισαν πάνω από μισό αιώνα λειτουργίας και συνεχίζουν. Σκέψου τι έχουν να πουν για το πως άλλαξε η γειτονιά και η Θεσσαλονίκη.

Το μανάβικο στη Βενιζέλου πάνω από τη Φιλίππου λειτουργεί από το 1948, το αλλαντοπωλείο «Εράτυρα» στη Βενιζέλου λειτουργεί καμιά εβδομηνταριά χρόνια και μπορεί να άλλαξε ο μαγαζάτορας αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξε η χρήση.

Το καλύτερο όμως είναι το κρεοπωλείο στην Ιουστινιανού, λίγο πιο πέρα από το ρώσικο μαγερειό  «Σιβηρία». Ο Αλέξανδρος είναι κρεοπώλης τρίτης γενιάς, τόσα χρόνια στο ίδιο μαγαζί. Δίπλα του είναι πάντα η γιαγιά του η Μαρία, που θα πρέπει να κοντεύει τα 80 χρόνια τώρα, αν δεν τα έχει ξεπερασει. Κάθε φορά που πάω μου προτείνει και μια συνταγή για κάθε είδος που παίρνω, με ρωτάει κι όλας «εσύ πως τα κάνεις τα κολοκυθάκια; με ντομάτα ή με αυγολέμονο;» ή μου δίνει συμβουλές «πρέπει να το βράσεις καλά το μοσχαράκι» ή «στην αρχή το βάζεις σε καυτό λάδι το συκώτι». Μαζί με τις συνταγές μου λέει και κάτι από την ιστορία της.

Την άλλη φορά μου έλεγε πως ήταν από τις λίγες γυναίκες (ή μήπως η πρώτη) που δούλευε σε κρεοπωλείο στη Θεσσαλονίκη. Μου λέει με περηφάνια άλλοτε πως ήταν η πρώτη που έφερε τα έτοιμα ρολα χοιρινό και κοτόπουλο σε κρεοπωλείο της Θεσσαλονίκης κι άλλοτε για μια παραμονή πρωτοχρονιάς είχε κόψει με τον μπαλτά μια απίστευτη ποσότητα κρέατος.

Φορά τη φορά, έχω μάθει και την ιστορία της οικογένειάς της. Η ίδια γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά φύγαν για ένα χωριό της Κατερίνης όπου «τότε δίναν δωρεάν κλήρους». Εκεί μεγάλωσε η κυρία Μαρία, σαν αγροτόπαιδο- «εμείς δεν είχαμε τότε ψυγείο, να βάζουμε το κρέας, είχε απλώς ένα ντουλάπι με σίτα».

Σήμερα έμαθα την ιστορία του άντρα της που γεννήθηκε στη Μελιτόπολη Ουκρανίας από έναν Έλληνα που ερωτεύτηκε την κόρη της Ρωσίδας σπιτονοικοκυράς τους. Γεννήθηκε το 1909, τη μέρα που πέθανε ο δούκας Βλαδίμηρος- κι όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν την ίδια μέρα πήραν το όνομά του. Στο χέρι του ο παππούς Βλαδίμηρος έχει τατουάζ ΒΠ- Βλαδίμηρος Παπαδόπουλος. Η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα το 1919 όταν μαινόταν ο εμφύλιος Μπολσεβίκων – Μενσεβίκων (τότε ήταν που είχε στείλει και ελληνικο στρατό στην Κριμαία ο Βενιζέλος) και εγκαταστάθηκε στην Κατερίνη.

Εκεί γνωρίστηκαν Βλαδίμηρος και Μαρία, παντρεύτηκαν, και μετά τον πόλεμο ήρθαν στη Θεσσαλονίκη κι άνοιξαν το κρεοπωλείο.

… to be continued