Μία από τις μεγαλύτερες συλλογικές αποτυχίες της ελληνικής κοινωνίας είναι η στάση μας απέναντι σε οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα. 

Το δημόσιο δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως συλλογική περιουσία αλλά ως λάφυρο ή ως βιλαέτι, κάτι που όποιος μπορεί το απομυζά με σκοπό να αυξήσει την ατομική του περιουσία. Πρώτοι διδάξαντες, βεβαίως, οι ίδιοι οι πολιτικοί, που υποτίθεται ότι εκλέγονται για να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Οι φοροφυγάδες δεν ήταν αυτοί που στερούσαν από τον κοινό κορβανά πόρους για την παιδεία και την υγεία, αντιθέτως για τους υπόλοιπους που θα ήθελαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους ήταν οι “ξύπνιοι”.

Η δημόσια υπηρεσία αποτέλεσε το κατεξοχήν πεδίο όπου πολιτικοί βόλεψαν ημετέρους, συνδικαλιστές απέκτησαν εξουσία και πολίτες λάδωσαν για να κάνουν τη δουλειά τους ακόμη και σε βάρος άλλων πολιτών.

Ο δημόσιος χώρος δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως ο χώρος που ανήκει σε όλους.  Όταν δεν θεωρούνταν αυτοδικαίως ατομική περιουσία τού καθενός (η πλατεία ανήκει στον ιδιοκτήτη της καφετέριας, ο πεζόδρομος στους οδηγούς δικύκλων κτλ.), ήταν κάτι ξένο και αδιάφορο.

Γιατί στο σαλόνι του δεν πετάει κανείς αποτσίγαρα και σκουπίδια, αλλά ποιος νοιάζεται για το κοινό σαλόνι;

Σοφία Χριστοφορίδου

Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία» 4/1/2011