Στις διακοπες μας αρέσει να κάνουμε βόλτες στα ορεινά χωριά των νησιών, αφού από θάλασσες είμαστε χορτασμένοι (εξάλλου σαν την Χαλκιδική δεν έχει κι εγώ είμαι απο την Καβάλα και ξέρω από καλές παραλίες). Σε μια τέτοια περιήγηση στη Σάμο, μετά το πολύ όμορφο χωριό Βουρλιώτες αποφασίσαμε να πάμε και μέχρι τη μονή Βροντά ή της Παναγίας Βροντιανής.

Εγώ φορούσα μια μπλούζα που αποκάλυπτε τους ώμους και τα μπράτσα μου, έτσι όταν μπήκα στο προαύλειο της μονής ο μοναχός από το μπαλκόνι φώναξε «η κοπέλα να φορέσει κάτι πάνω της». Σε τρίτο πρόσωπο, σαν να μην ήμουν μπροστά. Ίσως να απευθυνόταν στον φίλο μου, ο οποίος ως άνδρας, πιθανώς να χρεώθηκε την ευθύνη για τη γυναίκα.

Όταν επιλέγεις να επισκεφτείς το χώρο του άλλου, δέχεσαι και τους όρους του, κι αφού θέλαμε να επισκεφτούμε τη μονή έπρεπε να το ακολουθήσουμε τους όρους που έθεταν οι μοναχοί. Κάτι ποδιές που είχαν για να ευπρεπίζουν τις «ασεβείς» επισκέπτριες και να καλύπτουν τους προκλητικούς ώμους τους μου φάνηκαν βρωμερές, έτσι πετάχτηκα μέχρι το αυτοκίνητο για να φορέσω ένα μακρυμάνικο πουκάμισο. Ευπρεπώς ντυμένη πια, δεν «έφαγα πόρτα» για δεύτερη φορά. Αντιθέτως ένας νεαρός, πιθανώς φοιτητής θεολογίας, μας είχε απο κοντά, μας ξεναγούσε για να μας πείσει για την μεγαλοπρέπεια της μονής και μας «πίεσε» σχεδόν να πάμε να προσκυνήσουμε. Όσο ήμουν στην εκκλησία είχα το φόβο ότι μας παρακολουθεί να δει αν ρίξαμε τον οβολό μας για κερί κι αν προσκυνήσαμε όλες τις εικόνες. Ευτυχώς τον κάλεσαν οι μοναχοί γιατί είχαν έρθει νέοι «πελάτες»- ένα ζευγάρι Ιταλών στους οποίους οι μοναχοί έλεγαν κάτι χαριτωμένα «ιταλιανο ε; μακαρόνι, μακαρόνι!!» μέχρι εκεί φτάναν οι γνώσεις ιταλικής και ό,τι ήξεραν θεώρησαν σκόπιμο να το πουν.

Στο μεταξύ εγώ είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και ήμουν έτοιμη να φύγω, κίνηση που δεν ξέφυγε από το άγρυπνο μάτι του μοναχού στο μπαλκόνι, που μας ρώτησε (και αυτός) αν προσκυνήσαμε. Είπαμε «ναι, αλλά βιαζόμαστε, δεν έχουμε πολύ χρόνο» αλλά ο νεαρός που παρενέβη μας είπε να μη φύγουμε πριν δουμε το «εκθετήριο της μονής» γιατί «έχει και τοπικά προϊόντα της Σάμου»- σου λέει καλό το προσκύνημα, αλλά πόσα λεφτά να αφήσαν στο παγκάρι για κερί; Το εκθετήριο είχε κάτι μαχαίρια, βεντάλιες και διάφορα μικροπράγματα (εγώ τα λέω «τζίντζιλα μίντζιλα») που τα βρίσκεις στα καταστήματα «ό,τι πάρεις ένα ευρώ», είχε επίσης θυμιάματα, παντόφλες, εκλησιαστικά αξεσουάρ, εικόνες, σταυρούς…. Κι ανάμεσα στα διάφορα βαζάκια με μαρμελάδες, λικέρ και άλλα προϊόντα Σάμου, πέφτει το μάτι μας στο θαύμα της επιστήμης και της πίστης- 2 σε 1:

Λοσιόν για κυτταρίτιδα και χαλάρωση. Μόνο με 7 ευρώ! Τελικά οι μοναχοί μπορεί να σκανδαλίστηκαν από τους γυμνούς ώμους μου, αλλά πρέπει να αναγνωρίσω ότι είχαν ειλικρινές ενδιαφέρον για τον εσωτερικό μου κόσμο, ψυχικό και σωματικό… Σου λέει, τέκνον μου, η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, αλλά η σωτηρία του κορμιού δεν κοστίζει πολλά. Με 7 ευρουλάκια μόνο μπορείς να σώσεις τα μπουτάκια σου από την κυτταρίτιδα, την κοιλίτσα σου από τη χαλάρωση και την αυτοπεποίθησή σου από την κατάπτωση. Έτσι, τέκνον μου, θα κρατήσεις και το σπιτικό σου, να μη διαλυθεί, που ήρθαν οι δίμετρες, αυτές οι ξένες και χωρίς κυτταρίτιδα και μας τους ξεμυάλισαν. Έτσι, απερίσπαστη πια από πάσης φύσεως ανασφάλειες, χάρις στην πρόνοια της «Παναγιάς της κυτταριτιδολύτριας» μεγάλη η χάρη της (άναψε τέκνον και καμια λαμπάδα στο μπόι της δίμετρης, μην τσιγγουνεύεσαι)  μπορείς τέκνον μου να αφοσιωθείς στα πνευματικά σου καθήκοντα, στη σωτηρία της ψυχής που λέγαμε παραπάνω.

ΥΓ. Δεν ξέρω κορίτσια, ίσως ήταν και ένα μήνυμα αυτή η εκδρομή στην Παναγία την Βροντιανή. Ότι η κυτταρίτιδα δεν νικιέται έτσι εύκολα, με κρέμες, πίλινγκ και λεμφικό μασάζ, με δίαιτα και γυμναστική, ούτε καν με λέιζερ και λιποναναρροφήσεις. Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ, δεν γίνεται αλλιώς. Χρειάζεται θεία παρέμβαση. Η Παναγιά η κυτταριτιδολύτρια ας βάλει το χέρι της, μεγάλη η χάρη της.

(* Είμαι βέβαιη ότι όσοι διαβάσατε το κείμενο έχετε αρκετό χιούμορ, για να καταλάβετε… Ωστόσο επειδή ποτέ δεν ξέρεις… θα ‘θελα να ξεκαθαρίσω ότι ο στόχος της ειρωνίας μου δεν είναι οι πιστοί, που εναποθέτουν εναποθέτουν τις ελπίδες και τις προσευχές τους στην Παναγία, αλλά η υποκρισία των μοναχών).