Στο ισόγειο της οδού Μοσκώφ επικρατούσε αναβρασμός το πρωινό που πήγα να συναντήσω τον Δαμιανό Δουίτση, ιδρυτή του πρώτου ανοιχτό κέντρο υποστήριξης εξαρτημένων από αλκοόλ, τζόγο και ναρκωτικά στη Θεσσαλονίκη. Τρεις άνδρες, εκεί γύρω στα τριάντα τους χρόνια, έβαφαν με έντονα χρώματα τους τοίχους του κέντρου απεξάρτησης ΟΑΣΙΣ. Δεν ήταν από κάποιο συνεργείο ελαιοχρωματισμών. Ήταν πρώην εθισμένοι, καθαροί πλέον, ή “ναρκομανείς σε ανάρρωση για το υπόλοιπο της ζωής μας” όπως θα μου έλεγαν σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, που εξελίχθηκε σε μια συγκινητική εξομολόγηση.

Ο Γιώργος,  ο Αντώνης και ο Στέλιος, έζησαν για πολλά χρόνια μια ζωή “εν τάφω”, ανέβηκαν τον Γολγοθά της απεξάρτησης και σήμερα διεκδικούν ξανά τη ζωή τους, μαθαίνουν ξανά τον εαυτό τους, γεννιούνται για δεύτερη φορά.

Στα 14 χρόνια που λειτουργεί, η ΟΑΣΙΣ έχει βοηθήσει σχεδόν 10.000 ανθρώπους, εξαρτημένους από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τον τζόγο, και μέλη των οικογενειών τους. Το σύνθημα της οργάνωσης, “Βγες από το εγώ, έλα στο εμείς” αντανακλά τη φιλοσοφία των αλκοολικών ανωνύμων, που ακολούθησε και ο ίδιος ο Δαμιανός Δουίτσης, στη δική του πορεία απεξάρτησης από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Το 2002, όντας ήδη δέκα χρόνια καθαρός, αποφάσισε μαζί με άλλους πρώην εξαρτημένους, μέλη οικογενειών και τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, να ιδρύσουν το Κέντρο Υποστήριξης Εξαρτημένων Ατόμων “Όασις”, όπου παρέχεται βοήθεια σε όσους δίνουν τη δική τους μάχη με τον εθισμό.

“Με εργαλεία μας το μοίρασμα, την ταύτιση και την αυτόβουλη συμμετοχή δημιουργούμε ένα κοινωνικό πυρήνα όπου τα μέλη αποδεσμεύονται από το «Εγώ» και μπαίνουν στη θεραπευτική δύναμη του «Εμείς» λέει ο κ. Δουίτσης. Μέσα από το ΟΑΣΙΣ μικρές ομάδες αλληλοβοήθειας ξεπηδούν τα τελευταία χρόνια σε διάφορες επαρχιακές πόλεις. “Στόχος μας είναι να δημιουργηθούν παντού πυρήνες που θα προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια σε πρώην εθισμένους όταν επιστρέφουν στον τόπο τους καθαροί, εξηγεί. «Αν δεν υπάρχουν κέντρα υποστήριξης δίπλα τους, εύκολα μπορούν να ξανακυλήσουν».

Η Όασις είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρία που συντηρείται από συνδρομές και χορηγίες, προκειμένου να επιβιώσει.

Διεύθυνση: Μοσκώφ 12 (περιοχή Δικαστηρίων), Θεσσαλονίκη.

Τηλ.: 2310.508598

Πληροφορίες: http://www.oasis.org.gr,

Δαμιανός Δουίτσης

Έγινα αυτό που σιχαινόμουν

“Ξεκίνησα με αλκοόλ γύρω στα 15 μου χρόνια. Ήμουν πολύ ντροπαλός, δεν μου ήταν εύκολο να φλερτάρω ή να σταθώ απλά σε έναν χώρο με κόσμο. Δεν μου άρεσε το αλκοόλ αλλά με το που έπινα χαλάρωνα., Αυτό το μαγικό πράγμα που μου πρόσφερε το ποτό “έγραψε” μέσα μου. Μουσική, παρέα και ποτό- ήμουν γεμάτος έτσι. Μετά όμως χωρίς ποτό δεν μου αρκούσε ούτε η καλή παρέα ούτε η μουσική. Όσο έμπαινα βαθιά στον εθισμό ένιωθα να χαν την όποια αυτοπεποίθηση είχα.

”Μεγάλωσα με το όνειρο να ζήσω κάτι διαφορετικό από ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι.  Στα 20 μου χρόνια δοκίμασα χασίς. Αναρχία, επανάστασή, ελευθερία, ροκ εντ ρολ, ρεμπέτικο και χασίς. Για μένα ήταν από μόνο του κάτι πολύ μεθυστικό, πολύ ιδιαίτερο μείγμα. Ακόμα κι όταν δεν φτιαχνόμουν καλά από την ίδια την ουσία, ήμουν αυτό που ήθελα να είμαι. Περνούσα πολύ καλά για 3-4 χρόνια. Σταμάτησα το ποτό και ξεκίνησα το χασίς».

 

”Μετά το χασίς άρχισε να μου δημιουργεί πρόβλημα αντί να με φτιάχνει. Άρχισα να μπλοκάρω συναισθηματικά, να κλείνομαι ερμητικά στον εαυτό μου, να έχω παράνοιες. Είχα πάθει ψύχωση. Οπότε το γυρνάω στην πρέζα, στη “θεραπεία” όπως το λέμε ειρωνικά. Και να φανταστείς ότι εγώ, σιχαινόμουνα τους πρεζάκηδες, τους έβλεπα σαν καμένα χαρτιά. Αυτό έγινα.”

«Μετά από 2-3 χρόνια χρήσης ενδοφλέβιας ηρωίνης συναναστρεφόμουν μόνο με περιθωριακούς και παραβατικούς τύπους, είχε ήδη γίνει μια σύλληψη, είχα ήδη προβλήματα με την οικογένεια μου… Στα 30 μου έκανα παράλληλη χρήση, ηρωίνης, μεθαδόνης, χαπιών, ηρεμιστικών και υπνωτικών και αλκοόλ. Είχα φτάσει σε απόλυτη εξαθλίωση. Ήμουνα άρρωστος ψυχολογικά, σωματικά, διανοητικά.

”Μετά από κάθε προσπάθεια να το κόψω ξανάπεφτα και ήταν χειρότερα. ΣΞέρεις πόσες φορές νομίζεις ότι έπιασες πάτο και τραβάς μια γραμμή και λες ως εδώ, και μετά τραβάς κι άλλες 100 τέτοιες γραμμές μέχρι να το συνειδητοποιήσεις μέσα σου”.

“Έφυγα στην Αγγλία σε ένα θεραπευτικό κέντρο τπου εφάρμοζε μια μέθοδο που συνδύαζε την εμπειρία των ανώνυμων αλκοολικών και την επιστημονική γνώση. Ο τρόπος ήταν απλός. Τα κόβεις όλα και προσπαθείς με τη βοήθεια ομοίων σου ή και ειδικών, να μάθεις να ζεις αλλιώς. Φυσικά χρειάστηκε καιρός μέχρι να ξαναμάθω να ζω, μέχρι να ξαναφτιάξει η ψυχολογία μου, μέχρι να καταλάβω και να αποφασίσω ότι εγώ δεν μπορώ να ξαναπάρω πια ουσία στη ζωή μου”.

Γιώργος, 32 ετών

Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση

“Δώδεκα ετών ήπια μπίρα για πρώτη φορά σε οικογενειακό περιβάλλον σε μια γιορτή. Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση και το ποτό με έκανε να είμαι πιο αυθόρμητος. Έβλεπα τους άλλους που ήταν και ήθελα να είμαι κι εγώ έτσι. Δεν συνέχισα να πίνω αλλά η εμπειρία μου είχε εντυπωθεί. Μετά από δύο χρόνιαένας ξάδερφος μου στο χωριό μου έδωσε πρώτη φορά χασίς. Πήγαινα σε σχολείο με πολλά ναρκωτικά και στα αυτιά μου όλο αυτό ήταν οικείο. Είχα περιέργεια αλλά δεν ήξερα πως το πίνουν, το κράτησα μια δυο μέρες και μετά το πέταξα.

”Από τα 17 μέχρι 19 μου χρόνια έπινα πάρα πολύ αλκοόλ. Ένας από την παρέα έπαιζε μαντολίνο και λαούτο και τραγουδούσαμε. Η παρέα μου περνούσε καλά αλλά εγώ στην αρχή ήμουν μαγκωμένος, μέχρι να αρχίσω να πίνω και να ζαλίζομαι. Είχα φτάσει στο σημείο να πίνω ένα μπουκάλι και να μη μου κάνει τίποτα. Δεν είχα αντιληφθεί ότι μου δημιουργούσε πρόβλημα. Το σημαντικότερο ήταν ότι περνούσα καλά. Μετά πήγα φαντάρος και το έκοψα- άντε να μέθυσα δέκα φορές. Ήμουν βλέπεις στις ειδικές δυνάμεις και δεν με έπαιρνε. 

”Αφού απολύθηκα βρήκα μια παρέα που έπινε χόρτο και κόλλησα. Με το που σχολούσα από την οικοδομή η μέρα μου ήταν χασίς, καφέδες και βόλτες. Από ένα σημείο και μετά το χόρτο άρχισε να μου προκαλεί φοβίες. Από κει που ήθελα να είμαι έξω με παρέες, άρχισα να απομονώνομαι. Ήθελα να είμαι κλεισμένος στο σπίτι και να πίνω. Άρχισα να πίνω γιατί ήμουν ένα φοβισμένο παιδί και αυτό μου έπαιρνε το φόβο. Τελικά όμως μου τον διπλασίασε το φόβο. φοβόμουν ότι με κυνηγούσαν δεν έβγαινα έξω από το σπίτι, άρχισα  να νιώθω ότι εγκλωβίζομαι.

”Σε αυτό τον κύκλο βρήκα μπροστά μου και ναρκωτικά. Ό,τι έπεφτε στο δρόμο μου το δοκίμαζα. Ήμουν περίεργος να δω τι επίδραση θα είχαν πάνω μου. Έτσι βρέθηκε στο δρόμο μου η πρέζα. Μόλις δοκίμασα κι εγώ τη “βασίλισσα” ξέχασα όλα τα υπόλοιπα. Ήξερα τι προκαλούσε γιατί ένας ξάδερφος μου ήταν στην πρέζα για χρόνια και είχα δει πολλά από αυτόν, αλλά και από γνωστούς μου. Πίστευα όμως ότι εγώ θα το ελέγξω, ότι θα πίνω μια στις τόσες. Όντως έτσι ξεκίνησα, ώσπου άρχισε να γίνεται αυτό καθημερινό. Από την ημέρα που άρχισα να έχω στερητικά δεν σταμάτησα να πίνω, μέχρι που μπήκα στην ΟΑΣΙΣ. Έλεγα ότι δεν θα κάνω αυτά που κάνουν τα άλλα πρεζάκια, δεν θα κλέβω, δεν θα πουλάω για να πιω κι όμως έκανα ό,τι κάνει ο κάθε πρεζάκιας.

”Πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου με υποκατάστατα και με χάπια. Αλλά δεν μπορούσα. Σχεδόν επί ένα χρόνο έπινα το πρωί υποκατάστατα και το μεσημέρι πρέζα. Είτε έπινα είτε δεν έπινα δεν είχα τη φτιάξη που είχα στην αρχή, αλλά δεν μπορούσα και να μην πιω».

«Είχα φτάσει σε σημείο να κάνω επικίνδυνα πράγματα. Είχα κλέψει από τους δικούς μου, από μια δουλειά με το θείο μου. Πήγα να κάνω ληστεία και να χτυπήσω μια γυναίκα, που τελευταία στιγμή διαπίστωσα ότι ήταν έγκυος. Αυτό με σόκαρε».

”Άκουγα στην τηλεόραση να μιλούν ναρκομανείς και  ήταν σαν να ακούω εμένα. Αλλά εγώ έλεγα εγώ θα τα καταφέρω μόνος μου. Κάποια στιγμή έφτασα σε αδιέξοδο και ζήτησα βοήθεια από την οικογένειά μου και με έστειλαν στη Θεσσαλονίκη, στο κεντρο Οασις. Εδώ και μερικούς μήνες είμαι καθαρός. Τώρα ξέρω ότι πρέπει πρώτα να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Αν δεν γίνει αυτό δεν μπορούμε να τα βρούμε με κανέναν άλλο».

“Για πολλά χρόνια ό,τι έκανα το έκανα με ναρκωτικά. Τώρα μαθαίνω να το κάνω καθαρός κι αυτό είναι άγνωστο για μένα. Δυσκολεύομαι να πάω στο νησί μου. Δεν είναι που φοβάμαι ότι θα πάω και θα μου δώσουν ναρκωτικά. Όλες οι αναμνήσεις μου συνδέονται με τα ναρκωτικά. Την πρώτη φορά κατέβηκα με τον Δαμιανό, κι ένιωθα ασφάλεια που ήμουν μαζί του”.

 

Αντώνης, 36 ετών

Δεν φοβάμαι τα ναρκωτικά, να ζήσω φοβάμαι

”Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Ήταν  ιδιότροπος, είχε άγρια συμπεριφορά απέναντι στη μάνα μου, εξωσυζυγικές σχέσεις… υπήρχαν εντάσεις. Αν εξαιρέσω τη βία που υπήρχε, τον είχα για πρότυπο και ήθελα κατά κάποιο τρόπο να του μοιάσω. Δεν είχα και κανέναν άλλο για να παίξει το ρόλο του προτύπου. Δεν έβλεπα ότι αυτά που έκανε ήταν άσχημα, τα θεωρούσα φυσιολογικά, γιατί αυτό έμαθα…

”Στα 12 ήπια κι εγώ κρυφά και μου άρεσε. Με ελάφρυνε, με έκανε να αισθάνομαι πιο καλά. Ξεχνούσα το δύσκολο περιβάλλον. Γινόμουν πιο επικοινωνιακός. Χωρίς αλκοόλ δεν μπορούσα να μιλήσω. Στο οικογενειακό περιβάλλον είχαμε και χρήστες χασίς. Μέσα από αυτούς δοκίμασα κι εγώ στα 13-14 . Η χρήση ξεκίνησε από μικρή ηλικία και δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Τον γνώρισα μέσα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και πίστευα ότι αυτό είναι το νορμάλ. Ήθελα να ξεχωρίσω σε κάτι. Αυτό βρήκα πιο εύκολο, αυτό έκανα. Στο σχολείο ξεχώριζα με αυτό τον τρόπο και μου άρεσε. Το έβλεπα φυσιολογικό, άλλοι ζουν αλλιώς, εγώ έτσι.

”Έπεσα με τα μούτρα σε χασίς, αλκοόλ, χάπια. Στον σύνδεσμο των οπαδών μπορούσα να βρω ευκολότερα χάπια. Δεν φοβόμουν όταν άκουγα ότι αυτό μπορεί να σε χαλάσει, ήθελα να το πάρω να χαλαστώ πιο πολύ. Κάποια στιγμή, μπορεί μετά από χρόνια, έγινε αντιληπτό από το οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά δεν μπορούσα να τους ακούσω. Δεν ήξερα τι διαφορετικό να κάνω. Έκανα κάποιες προσπάθειες να κόψω, γιατί είχα πίεση από το σπίτι μου και εξαρτιόμουν από αυτούς, αλλά όταν περνούσε λίγος καιρός έκανα ξανά τα ίδια και χειρότερα. Στο τέλος ήμουν στιγματισμένος, με ταύτιζαν με την πρέζα.  Μου άρεσε να είμαι στο περιθώριο μου πρόσφερε ταυτότητα. Ήθελα να ξεχωρίσω, σε κάτι έστω κι αν ήταν το χειρότερο».

”Από τα πιο οριακά πράγματα που έχω κάνει είναι ότι σημάδεψα την οικογένειά μου με όπλο. Όταν κοιμόταν πήγα από πάνω τους με το κυνηγετικό όπλο του πατέρα μου και ήθελα να τους σκοτώσω. Δεν ξέρω τι με σταμάτησε. Δεν θυμάμαι πόσες φορές με συνέλαβαν, δυο φορές φυλακίστηκα. Όταν έφτιαξα τη δική μου οικογένεια προσπάθησα να σταματήσω. Ένα χρόνο έπινα μόνο αλκοόλ και χασίς και κράτησα τις παραβατικές συμπεριφορές. Το παιδί έχει δύσκολες εικόνες, από μένα σε κατάσταση μέθης με χρήση ναρκωτικών. Υπήρχαν εντάσεις στο σπίτι. Η μητέρα του πήρε το παιδί και έφυγε στην άλλη άκρη του κόσμου. Σήμερα ο γιος μου είναι κίνητρο να μείνω καθαρός. Παλιότερα τον “χρησιμοποιούσα” σαν δικαιολογία για να πίνω, επειδή είχα τύψεις και ενοχές που με έβλεπε έτσι.

” Έκανα προσπάθειες να το κόψω αλλά δεν ήταν εφικτό. Έκανα πολλές απόπειρες να σταματήσω την χρήση αλλά στο τέλος έφευγα από το πρόγραμμα. Όταν γράφτηκα στη μεθαδόνη είχα πατώσει. Δεν μου άρεσε αυτό που ζούσα, ήμουν απελπισμένος, ψυχικά είχα κουραστεί. Δεν μπορούσα άλλο να κλέβω, να εκμεταλλεύομαι. Στην απελπισία μου γράφτηκα μεθαδόνη για να μην έχω στερητικά. Το μυαλό μου ήταν πάλι στα ναρκωτικά, όταν έβρισκα έπαιρνα και ηρωίνη. Μετά τη μεθαδόνη ζήτησα βοήθεια από τον Δαμιανό. δεν άντεχα άλλο. Αν δεν ήταν ο Δαμιανός πάλι στο δρόμο θα ήμουν. Τα κατάστρεψα όλα, τα ήπια όλα… Σήμερα μόνο ο Δαμιανός με στηρίζει, οι δικοί μου έχουν απελπιστεί. Δεν ξέρω που θα ήμουν χωρίς αυτόν. Αλλά η επανένταξη στο κοινωνικό σύνολο είναι πολύ δύσκολη

”Εδώ και κάτι μήνες είμαι καθαρός. Δεν το έχω και σίγουρο, γιατί όταν το σιγουρεύω… πίνω. Είναι ένας στόχος. Για κάποιον που θα μπορούσε να ήταν πεθαμένος… καλά είμαι. Πριν έρθω εδώ σκεφτόμουν ότι ότι αυτά με τις ομάδες αυτοβοήθειας είναι μ…κίες. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι το να μιλάς για τις εμπειρίες σου σε βοηθά να γίνεσαι καλά. Όμως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι η κατάληξη. Το θέμα είναι ο καθένας να βρει τι τον στέλνει εκεί. To να μιλήσoυμε σε κάποιον, να εκθέσουμε τον εαυτό μας, πρώτα εμάς βοηθά, είναι μερος της θεραπείας, για να μην ξεχνάμε και για να βοηθιόμαστε.

“Εγώ δεν φοβάμαι να πιω ναρκωτικά, να ζήσω φοβάμαι, γιατί δεν ξέρω να ζω. Είναι πολλά που δεν γνωρίζω για μένα, τώρα  ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Στο σώμα μπορεί να είμαι μεγάλος αλλά νιώθω παιδί μέσα μου. Λόγω της χρήσης σταμάτησα το χρόνο στην εφηβεία μου. Ο γιος μου είναι 13 ετών αλλά κι εγώ είμαι ανήλικος στο μυαλό και πολλές φορές αντιστρέφονται οι ρόλοι.

“Μιλάμε μια φορά τη βδομάδα, αυτό έχω αυτή τη στιγμή. Γνωρίζει για τις προσπάθειες που κάνω και φοβάται για μένα. Νιώθει ανασφαλής και δεν μου δίνει πολύ χώρο- και καλά κάνει, έχει τραβήξει αρκετά. Προσπαθώ να τον διεκδικώ με όμορφο τρόπο, ως εκεί που με αφήνουν. Όσο ήμουν στη χρήση πάνω από όλα και όλους ήταν η ηρωίνη. Τώρα πρέπει να περιμένω για να κερδίσω την αποδοχή του. Ελπίζω. Δεν είναι κακό να ελπίζεις…»

 

Στέλιος 36 ετών

Ως ασθενείς ακολουθούμε συναισθηματική αγωγή

“Ως παιδί ήμουν πολύ ντροπαλός. Ήθελα να είμαι αποδεκτός, να ανήκω κάπου, ήθελα να είμαι πιο άνετος με τα κορίτσια. Στα 12-13 μου χρόνια αρχίζω περιστασιακά τσιγάρο και αλκοόλ για μαγκιά. Δεκατεσσάρων ετών χάνω τον πατέρα μου και τότε το περιστασιακό γίνεται καθημερινό. Δεκαπέντε ετών άρχισα να πίνω κάθε μέρα χασίς και αλκοόλ- δεν μου άρεσαν πολύ, αλλά αυτά μπορούσα να βρω. Ώσπου βρήκα τα φάρμακα. Μέχρι να πάω φαντάρος έπινα κάθε μέρα με φάρμακα. Όλη η παρέα μου έπινε και ένιωθα ότι ανήκα κάπου που μου άρεσε. Μου άρεσε η μαστούρα και η παραβατική συμπεριφορά.

“Τότε θεωρούσα ότι από τη στιγμή που δεν τρυπιέμαι ήμουν ασφαλής, ότι δεν τρέχει τίποτα. Όταν τα φάρμακα που έπινα απαγορεύτηκαν, αναγκάστηκα να πάω στην ηρωίνη. Στην αρχή έλεγα δεν θα τρυπηθώ, δεν θα είμαι στο δρόμο, δεν θα κλέψω. Είχα φτιάξει ένα παραμύθι ότι μπορώ να το διαχειρίζομαι. Επειδή δούλευα είχα μια παραίσθηση κανονικής ζωής. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό, παραίσθηση. Από τα 20 μέχρι τα 35 ήμουν στην ηρωίνη. Ο καθένας έχει τον δικό του προσωπικό πάτο, άλλος καταλαβαίνει πιο εύκολα, ο άλλος πρέπει να την πατήσει πιο χοντρά.

”Δέκα χρόνια προσπαθώ να μείνω καθαρός. Τα κατάφερα επί 4 χρόνια αλλά μετά ξανάρχισα. Άμα εφησυχάσεις ξαναπέφτεις χωρίς να το καταλάβεις. Εγώ ξέχασα ότι είμαι ναρκομανής σε ανάρρωση κι ότι πρέπει να είμαι συνέχεια σε επαγρύπνηση. Επαναπαύτηκα. Τώρα είμαι καθαρός 3 μήνες. Εδώ κάνουμε διαφορές συζητήσεις για τον εθισμό, μοιραζόμαστε εμπειρίες, διαβάζουμε κείμενα που έχουν σχέση με συναισθήματα… Βοηθάει που ο Δαμιανός ήταν εθισμένος, η ταύτιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Βλέπεις ότι υπάρχουν κι άλλοι που έχουν νιώσει το ίδιο».

“Ο εθισμός είναι αρρώστια ανίατη. Για το υπόλοιπο της ζωής μας θα είμαστε ναρκομανείς σε ανάρρωση. Θα πρέπει να συνεχίζουμε την αγωγή όπως οι διαβητικοί. Απλώς αντί για φαρμακευτική αγωγή ακολουθούμε συναισθηματική αγωγή. Προσπαθούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματα μας, ώστε να μην τα αντιμετωπίζουμε με την εύκολη λύση που είναι το πιώμα. Πίναμε για να μην ντρεπόμαστε, να μη  φοβόμαστε να μη νιώθουμε άβολα. Αλλά δεν είναι κακό να φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε, συναισθήματα είναι.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επιλογές» τεύχος Μαιου 2016