Ο άνθρωπος αυτός (ας τον ονομάσουμε κύριο «Δέλτα») δεν είναι ένας απλός υπάλληλος, αλλά βρίσκεται στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας του εν λόγω Οργανισμού, οπότε δεν θα μπορούσε να διατυπώσει δημοσίως μια τέτοια άποψη. Σε μια ιδιωτική κουβέντα όμως, δεν είχε κανένα τέτοιο ταμπού. Στην αρχή έμεινα εμβρόντητη, όταν μου μετέφερε τη συζήτηση ο… «εξομολόγος» του κυρίου Δέλτα. Μετά ανακάλεσα στο μυαλό μου συζητήσεις που έκανα στο παρελθόν με τον κύριο «Δέλτα»… και κατέληξα σε δύο ερμηνείες της ευχής του, που μπορεί να είναι το ίδιο κοντά στην πραγματικότητα ή να ισχύουν και οι δύο.
Εκδοχή Νο1: Ο άνθρωπος της ιστορίας μας έχει ένα αριστερό-σοσιαλδημοκρατικό-πασοκικό παρελθόν. Όταν ανέλαβε τη θέση στον Οργανισμό, το έκανε για να διαφυλάξει το δημόσιο συμφέρον. Κάποιος έπρεπε να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά, οπότε γιατί όχι αυτός που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως εγγυητής για να μη φτάσουμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις; Δύο χρόνια μετά, διαπιστώνει ότι το Μνημόνιο «δεν βγαίνει». Ότι χρειάζεται να μπει ένας φραγμός. Κι από τη στιγμή που δεν πατούν το φρένο οι πολιτικοί να το πατήσουν οι πολίτες με την ψήφο τους. Να τιμωρήσουμε τους τροϊκανούς, που μας τιμωρούν δύο χρόνια τώρα, μπας και πάρουν το μήνυμα.

Εκδοχή Νο2: Όπως ανέφερα παραπάνω ο κύρος «Δέλτα» συνεργάζεται στενά με τους τροϊκανούς. Δεν αποκλείεται λοιπόν η «ευχή» του για την επόμενη κυβέρνηση να είναι μεν ειλικρινής σε πρώτη ανάγνωση, αλλά να έχει κάτι άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού του. Και εξηγούμαι. Μια αριστερή πλειοψηφία θα εκτόνωνε την συσσωρευμένη οργή των πολιτών. Πιθανότατα να μην κατάφερνε να σχηματίσει κυβέρνηση –οπότε θα εμφανιζόταν ανεύθυνη απέναντι στο λαό και τα επείγοντα προβλήματα της χώρας. Ακόμα όμως και αν συγκέντρωνε την πολυπόθητη δεδηλωμένη, ο κύριος «Δέλτα θα στοιχημάτιζε ότι η πιθανολογούμενη κυβέρνηση της αριστεράς σύντομα θα τα έβρισκε σκούρα, το ίδιο και οι πολίτες. Οπότε μοιραία η κυβέρνηση θα έπεφτε, και ο λαός, σωφρονισμένος πια, θα επέστρεφε στο δρόμο της «αρετής».