Άλλοτε βιαζόμουν, άλλοτε βαριόμουν, άλλοτε είχε πάει τρεις και είχε κλείσει… υπήρχαν χίλιες δυο δικαιολογίες που δεν είχα επισκεφτεί μέχρι σήμερα τη Ροτόντα, κι ας ήταν συχνά στο δρόμο μου. Είναι όπως όλα τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα στη ζωή… Είναι εκεί και είσαι σίγουρη ότι δεν θα πάνε πουθενά, οπότε δε βαριέσαι, κάποια στιγμή θα έρθει και η ώρα να ασχοληθείς. Η ώρα ήρθε, τις προάλλες. Η αυλόπορτα ήταν ανοιχτή. Προχώρησα και παραξενεύτηκα που δεν με σταμάτησε κανείς στην είσοδο για εισιτήριο. Μπήκα στο μνημείο που ήταν άλλοτε ναός του Δία ή του Κάβειρου (ή κατ΄ άλλους κτισμένο ως Μαυσωλείο του ιδίου του Γαλέριου) και που αργότερα οι χριστιανοί μετέτρεψαν σε ναό αφιερωμένο πιθανότατα στους Ασωμάτους ή Αρχαγγέλους, (ή ως βαπτιστήριο των Χριστιανών ή ως ναός Αγίου Γεωργίου) και οι Οθωμανοί σε τζαμί. Η αρχιτεκτονική του κτίσματος, τα ψηφιδωτά, η αίσθηση του χώρου και του φωτός σε αυτό, όλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα, γιατί στο χώρο κυριαρχούν οι σκαλωσιές. Βγήκα να τριγυρίσω και στον αυλόγυρο, όπου υπήρχαν αρχαιολογικά ευρήματα και γατιά που κινούταν νωχελικά ανάμεσά τους.

Έξω από το γραφείο του αρχαιολογικού ινστιτούτο (όπως έμαθα αργότερα ότι ήταν το σπιτάκι, στο πίσω μέρος της Ροτόντας) βλέπω ένα σταθμευμένο μηχανάκι. Ήταν κάποιου εργάτη, ο οποίος προφανώς είχε την άνεση να κινείται στο χώρο όπως στην αυλή του σπιτιού του. Ρώτησα μια κυρία αν ξέρει που μπορώ να βρω κάποιο πληροφοριακό έντυπο για το μνημείο. Δεν ήξερε. Τη ρώτησα αν ήξερε τι γίνεται με την αποκατάσταση και πότε θα φύγουν οι σκαλωσιές. Άρχισε να μου εξηγεί επί ένα τέταρτο της ώρας πόσο δύσκολο και δαπανηρό είναι να στηθούν οι σκαλωσιές, πόσο απαραίτητο είναι να υπάρχουν ώστε ανά πάσα στιγμή να γίνονται σωστικές επεμβάσεις στο ταλαιπωρημένο μνημείο. Στο τέλος έμεινα με την εντύπωση ότι οι σκαλωσιές θα μείνουν εκεί εσαεί, είναι πια μέρος του μνημείου, αν όχι έκθεμα. Η επόμενη κυρία που ρώτησα πάλι δεν ήξερε που υπάρχουν πληροφοριακά έντυπα και με έστειλε στην είσοδο.

Εκεί, οι δύο (!) υπάλληλοι με ενημέρωσαν ότι τα έντυπα για το μνημείο τελείωσαν εδώ και αρκετούς μήνες, μπορεί και από την αρχή του έτους. Το Υπουργείου Πολιτισμού (ή για να είμαι ακριβής Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού- ΥΠΑΙΘΡΗΠΑ) δεν έστειλε νέα παρτίδα εντύπων, ελλείψει χρημάτων! «Εντάξει, από τη στιγμή που οι επισκέπτες δεν πληρώνουν εισιτήριο δεν μπορούν να παραπονούνται που δεν έχουμε έντυπα» μου λέει ο ένας εκ των δύο, για να με αποστομώσει!

Δεν είμαι από αυτούς που διαφωνούν με την επιβολή εισιτηρίου. Κάθε άλλο. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να υπάρχει ένα τίμημα (συμβολικό, για μην αποκλείεται κανείς από τα μνημεία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς) Οι επισκέπτες πρέπει να συμμετέχουμε στη δαπάνη προστασίας και συντήρησης των αρχαιολογικών ευρημάτων και των μνημείων, αλλιώς δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούν να τα θαυμάσουν και τα παιδιά της επόμενης γενιάς. Κι ύστερα, κακά τα ψέματα, αλλιώς εκτιμάς κάτι που έχεις πληρώσει. Όμως στα περισσότερα μνημεία και μουσεία που έχω επισκεφτεί (με εισιτήριο) υπήρχαν βιβλία για κάποιον που ήθελε να εντρυφήσει, υπήρχαν όμως και δίπτυχα έντυπα που περιείχαν βασικές πληροφορίες, δινόταν δωρεάν και έβαζαν τον επισκέπτη στο πνεύμα. Το ζήτημα εδώ δεν είναι το δωρεάν ή επί πληρωμή αλλά το ότι αντί να «μπουκώνουμε» τους επισκέπτες με την ιστορία και τον πολιτισμό μας (αυτό δεν είναι εξάλλου και το καλό μας χαρτί;) «τους κάνουμε και χάρη» που δεν βάζουμε είσοδο, για αυτό «ας μη ζητούν πολλά πολλά»…

http://www.unitedreporters.gr/news/GR/Psihagogia/Psihagogia/Mnimeio_tis_krisis_kai_i_Rotonta

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.