Η εσωστρέφεια και η ομφαλοσκόπηση στο θέμα του ονόματος της γειτονικής χώρας που οδήγησε σε αδιέξοδο 25 χρόνια τώρα και το 90% των χωρών του πλανήτη να χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα αλλά εμείς να βαυκαλιζόμαστε, κοινώς να πετάμε αετό, οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ΜΜΕ. Παρατηρώ τόσο καιρό ρεπορτάζ για το προσφυγικό που οι άνθρωποι λεν Macedonia και η μετάφραση δεν είναι καν πρώην Γιουγκοσλαβικη Δημοκρατία της Μακεδονίας (το συμφωνημένο προσωρινό όνομα), δεν είναι καν ΠΓΔΜ η FYROM αλλά Σκόπια. Τώρα με το θέ(α)μα Καμμένου ακούμε τους δημοσιογράφους να λεν «είπε τα Σκόπια Μακεδονία» ή στην πιο εξευγενισμένη εκδοχή «είπε τη Φύρομ Μακεδονία».

Πηγή: Καθημερινή

Στο μεταξύ η  πρώην Γιουγκοσλαβικη Δημοκρατία της Μακεδονίας, που έχει πάψει προ πολλου να είναι γιουγκοσλαβική και δεν μπορεί να πορεύεται εσαεί με ένα πρώην να την προσδιορίζει κερδίζει συμμάχους σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης, αφού τις βοηθά να μην γεμίσουν με τους «ανεπιθύμητους» πρόσφυγες και μετανάστες. Και  στην Ελλάδα οι περισσότεροι είναι έτοιμοι για νέα «συλλαλητήρια του πληκτρολογίου»,  διατρανώνοντας  ότι «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».

Προσωπικά αποδέχομαι την πραγματικότητα -ιστορική ή πολιτική- και  αναγνωρίζω το αυτονόητο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Μόνο που μένει να διευκρινιστεί το εξης: αν οι γείτονες είναι Μακεδόνες όπως δηλώνουν, εμείς που ζούμε στο ελληνικό κομμάτι αυτής της γεωγραφική περιοχής που λεγόταν/λέγεται Μακεδονία, πως λεγόμαστε; Και μη μου πείτε ότι είμαι εγγόνι Μικρασιατών και όχι ντόπιων. κάποια στιγμή μετά από 92 χρονια που ζει η οικογένεια μου εδώ νομίζω έχω το ίδιο δικαίωμα να λεω/νιωθω ότι είμαι από τη Μακεδονια,όπως και ο ντόπιος Μακεδόνας στη Φλώρινα ή αυτός που ζει στην Ωχριδα και τα Σκοπια.

Το Σλάβο/Ελληνο Μακεδόνες, ή Βορειο/Νότιο Μακεδόνες θα ήταν μια κάποια λύση σχετικά ανώδυνη για να διακρίνουμε τους εδώ από τους εκεί. Ένας προσδιορισμός στο όνομα και ένας έντιμος πολιτικός συμβιβασμός και από τις δυο χώρες θα μας βγάλει από αυτή την ιστορία σώζοντας τα προσχήματα.

Ας αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε μετά από δυο δεκαετίες το προσωρινό και  κοινά συμφωνημένο όνομα: Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Έχουμε κι άλλη επιλογή: να συνεχίσουμε να μιλάμε για την πουγουδουμου (και  τους πουγουδουμιώτες;), για τη φυρομ (και τους φυρομιανούς;) και για τα σύνορα της Ελλάδας με την πρωτεύουσα της γειτονικής χωρας. Και να μείνουμε απελπιστικά μόνοι, σαν τον τρελό του χωριού. Ήδη ο διεθνής τύπος απορεί γιατί απειλήθηκε η συνοχή τής κυβέρνησης “γιατί ένας υπουργός είπε τη Μακεδονία Μακεδονία”.

(*αυτό το κείμενο, γραμμένο στα γρήγορα, ξεκίνησε αρχικά για ένα ποστ στο  fb και δεν διεκδικεί δάφνες ανάλυσης σε βάθος)