67ο Δημοτικό Ξηροκρήνης

Το σχολείο της Ξηροκρήνης, του οποίου οι μαθητές καλωσόρισαν με χειροκροτήματα τα 23 προσφυγόπουλα την προηγούμενη Δευτέρα, δεν είναι ένα τυχαίο σχολείο.

Της Σοφίας Χριστοφορίδου 

Βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Πολλοί από τους γονείς έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα, κάποιοι μάλιστα καταφεύγουν συχνά στα συσσίτια της τοπικής ενορίας για ένα πιάτο φαγητό. Μεταξύ των μαθητών είναι Ρομά ή παιδιά οικογενειών που ήρθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η αντίδραση των μαθητών και των γονέων απέναντι στα προσφυγόπουλα, επίσης δεν ήρθε τυχαία. Καταλυτικό ρολο έπαιξαν οι δάσκαλοι του σχολείου, και ιδιαίτερα ο διευθυντής του, Δημήτρης Γουλής και η σχέση εμπιστοσύνης που έχει χτίσει με τους γονείς όλα αυτά τα χρόνια.

Μετά την πρωινή προσευχή ο διευθυντής του σχολείου συγκέντρωσε τους γονείς και πριν προλάβουν να μάθουν αποσπασματικές πληροφορίες και αντιδράσουν φοβικά τους ενημέρωσε ότι στο σχολείο θα λειτουργούσε δομή εκπαίδευσης για προσφυγόπουλα. Τους άφησε να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους.«Είμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να βάλουμε ετικέτα σε κανέναν, ότι αυτός που αντιδρά είναι κακός, ενώ όποιος δεν αντιδρά είναι καλός. Η άγνοια είναι που γεννά το φόβο» λέει στη «Θ». «Στην εκπαίδευση ψάχνεις για καθολικότητες, για όσα μας ενώνουν, για τα σημεία όπου συναντιόμαστε».

ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στην αρχή υπήρχαν γονείς που ήταν πολύ αρνητικοί στο να φοιτήσουν τα προσφυγόπουλα στο ίδιο σχολείο με τα δικά τους παιδιά. Κάθε μέρα, κατά τη διάρκεια της πρώτης αυτής εβδομάδας, ο κ. Γουλής ενημέρωνε τους γονείς για το κάθε τι, συζητούσε μαζί τους και άνοιγε τις πόρτες της δομής για να δουν από κοντά τα τα νεοφερμένα παιδιά. Αυτό ήταν το καταλυτικό για τη μεταστροφή και των πιο δύσπιστων.

«Η Δευτέρα ήταν μια δύσκολη μέρα. Φροντίσαμε να υπάρχει ένα δίκτυο προστασίας για το σχολείο, για τα παιδιά μας και για τα παιδιά που θα ερχόταν. Ήρθαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι με ηρεμία και νηφαλιότητα εξήγησαν στους γονείς την κατάσταση» λέει.

Την Τετάρτη μια μητέρα ήθελε να πάρει το παιδί της από το σχολείο. Εκείνη τη στιγμή ο διευθυντής του σχολείου μόλις ολοκλήρωνε τον κατάλογο όπου φαινόταν οι εμβολιασμοί που έκαναν τα προσφυγόπουλα. Στο τέλος, αντί να πάρει το δικό της παιδί από το σχολείο, ρωτούσε πως μπορεί να βοηθήσει τα προσφυγόπουλα. Την επομένη, εμφανίστηκε άλλη μια μητέρα που ξέρει λίγα αραβικά και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ένας πατέρας ζήτησε από μόνος του να δει τα προσφυγόπουλα στην τάξη. Μετά από λίγο επέστρεψε με την κόρη του να τα δει από κοντά. «Θέλω να αγοράσεις 30 τυρόπιτες και να πεις είναι από μένα» ζήτησε από τον διευθυντή. Εκείνος ο μπαμπάς καθησύχασε τους άλλους.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

Εκτός από τους γονείς, δουλειά έγινε και μέσα στην τάξη, με τους μαθητές. Οι δάσκαλοι ενημέρωσαν τα παιδιά ότι το μεσημέρι θα ερχόταν νέοι συμμαθητές, άκουσαν τις αντιδράσεις και τους φόβους τους. Όταν ήρθαν τα προσφυγόπουλα, οι μαθητές του ολοήμερου τα υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα. Αν και συναντιόνται μόνο σε ένα διάλειμμα, τα παιδιά βρήκαν ήδη τους κώδικες επικοινωνίας. Την Τρίτη τα κορίτσια του ολοήμερου είπαν «θέλουμε να γνωρίσουμε τα άλλα κορίτσια», έτσι βγήκαν στην αυλή με τους δασκάλους τους και έπαιξαν όλοι μαζί. Μέσα από το κοινό παιχνίδι τα παιδιά από τη Συρία παρακινήθηκαν και άρχισαν να μετρούν μέχρι το είκοσι. Την Τετάρτη προσφυγάκια και ελληνάκια έπαιζαν μπάσκετ μαζί. Κοινή γλώσσα επικοινωνίας, εκτός από το παιχνίδι, είναι η αγγλική, «και αυτό είναι κίνητρο και για τα δικά μας να μιλήσουν αγγλικά» λέει ο διευθυντής του σχολείου.

«Οι δάσκαλοι έκαναν θαύματα. Είναι καταπληκτικοί οι συνάδελφοί μου. Όλοι τους είναι ένας κι ένας» μου επαναλαμβάνει διαρκώς ο Δημήτρης Γουλής. «Για μένα μη γράψεις τίποτα, για αυτούς να γράψεις» με προτρέπει. Έτσι  κι αλλιώς αυτή η συνέντευξη καθυστέρησε δύο χρόνια, επειδή ο ίδιος δεν θέλει να μιλά για τον εαυτό του…

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ο Δημήτρης Γουλής δεν είναι ένας συνηθισμένος εκπαιδευτικός. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει το δεύτερο διδακτορικό του και ετοιμάζει το δέκατο έκτο βιβλίο του, ενώ η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα.

Ξεκίνησε διδάσκοντας στο σχολείο Κωφών και έχει συμπληρώσει συνολικά 22 χρόνια στην εκπαίδευση

Το καλοκαίρι του 2013 κατέβηκε στο υπόγειο του σχολείου της Ξηροκρήνης να τακτοποιήσει τα αρχεία και βρήκε έναν θησαυρό. Ήταν τα αρχεία του 19ου δημοτικού, στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού. από το 1926. Όλα τους ήταν παιδιά προσφύγων από τη Μικρά Ασία ή εβραιόπουλα από τη φτωχογειτονιά του Ρεζί Βαρδάρ. Ο Δημήτρης Γουλής αξιοποίησε τα αρχεία του σχολείου και παράλληλα δημιούργησε «δείκτες μνήμης» στη γειτονιά για να διδάξει στους μαθητές του την τοπική ιστορία με βιωματικό τρόπο. Η διδασκαλία της τοπικής ιστορίας είναι το θέμα της δεύτερης διδακτορικής διατριβής του, (η πρώτη ήταν για την παιδική λογοτεχνία).

Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια και συνέδρια για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος, μετά από πρόσκληση του Yad Vashem. Για τις εργασίες του πάνω στο θέμα της Σοά αλλά και για τη συμβολή του στη διάδοση της γαλλοφωνίας η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο «Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα»- «όταν έλαβα το σχετικό e-mail στην αρχή νόμιζα ότι ήταν spam» λέει γελώντας.

Αυτό το διάστημα ολοκληρώνει τις διορθώσεις για το 16ο βιβλίο του με τίτλο «Εικόνες της παιδικής ηλικίας στη μεγάλη οθόνη» όπου αναλύονται 150 ταινίες από όλο τον κόσμο, από την αρχή του κινηματογράφου μέχρι σήμερα και περιγράφονται εργαστήρια για εκπαιδευτικούς.

Αν και έχει 22 χρόνια στην εκπαίδευση, το μεράκι για τη δουλειά του δεν τον έχει εγκαταλείψει. Με πρωτοβουλία του το 67ο δημοτικό σχολείο συμμετέχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα  Erasmus+ Eat Wise με άλλα 5 της Ευρώπης. Κάπως έτσι παιδιά από την φτωχογειτονιά της Ξηροκρήνης είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στην Ισπανία, τη Ρουμανία και την Τσεχία και να παρουσιάσουν τις εργασίες τους- «όταν γυρνούσαν, ήταν ’’άλλα’’ παιδιά» λέει ο ίδιος με καμάρι.

Για φέτος το μεγάλο στοίχημα είναι η ομαλή συνύπαρξη των προσφυγόπουλων με τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου. Όμως τα σχέδια δεν σταματούν εδώ. Τα απογεύματα σκοπεύει να ανοίξει το σχολείο στη γειτονιά, μετατρέποντάς το σε κέντρο δια βίου μάθησης.

Το όνειρό του είναι να αποκτήσει το σχολείο μια βιβλιοθήκη και κάθε αίθουσα να πάρει το όνομα σπουδαίων παιδαγωγών από όλο τον κόσμο. Έχει ήδη σκεφτεί τη λίστα των παιδαγωγών, με πρώτο και καλύτερο τον ήρωά του, τον Γιάνους Κόρτσακ, ο οποίος θανατώθηκε μαζί με τους μαθητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα.