Ήμασταν η πρώτη φουρνιά που πήγαμε γυμνάσιο στο χωριό. Οι προηγούμενοι, οι τυχεροί, πήγαιναν με το λεωφορείο στην Καβάλα. Σε εμάς έλαχε να ξεκινήσουμε από α’ γυμνασίου στο νεοσυσταθέν γυμνάσιο Νέας Καρβάλης, δηλαδή στο δημοτικό μας σχολείο, που τα απογεύματα γινόταν γυμνάσιο. Διπλοβάρδια. Έτσι στήθηκε το σχολείο, με το τίποτα. (Τώρα που το σκέφτομαι, φαντάσου το σοκ για όσους είχαν ξεκινήσει το σχολείο στην πόλη και έπρεπε να βγάλουν τη γ’ γυμνασίου στο χωριό).

Φυσικά στο σχολείο δεν υπήρχε βιβλιοθήκη. Είχαμε όμως δυο νέες φιλολόγους, με πολύ μεράκι και όρεξη, την Βαμβούρη και την Πατσακα. (Μαζί τους στήσαμε και θεατρική παράσταση- Ιφιγένεια Εν Αυλίδι, με διπλή διανομή στο ρόλο της Ιφιγένειας, ηθοποιούς από τη γ’ γυμνασίου κομπάρσοι οι πιο ψηλοί από τη β΄και εμένα για υποβολέα, και τελικά έκλεψα την παράσταση, άλλη ιστορία και αυτή). Μας έφεραν σε επαφή με τη λογοτεχνία και μας άρεσε πολύ. Στο τμήμα μου, το Β2, αποφασίζουμε ομόφωνα να στήσουμε βιβλιοθήκη. Το ταμείο της τάξης δεν επαρκεί ούτε για το χριστουγεννιάτικο στολισμό της τάξης, με χαρτόνια και γιρλάντες, όχι για βιβλιοθηκη.

Και τότε λέμε, θα βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις. Αν και είχαμε πάψε να λέμε τα κάλαντα- φαντάσου, νιώθαμε μεγάλοι στα 14- αποφασίσαμε να βγούμε ομαδικά, στους δρόμους του χωριού να χτυπάμε πορτα πορτα και με το «καλην ημέραν άρχοντες» γεμίζουμε το ταμείο.Φτιάξαμε  και ημερολόγια του 1989 πάνω σε ζωγραφισμένο γυαλί (μάλλον χορηγία του μπαμπά της Σούλας Χατζηθεοδώρου) και τα πουλήσαμε σε γονείς, συγγενείς και γειτονες. Μαζέψαμε  26.000 δρχ. όμως στο μεταξύ γίνεται ο μεγάλος σεισμός στην Αρμενία, με 25.000 νεκρούς-  αποφασίσαμε  ότι δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι και δώσαμε  6.000δρχ για τη σεισμόπληκτη Αρμενία.

Έτσι μας έμειναν 20.000 δραχμές. Με είκοσι χιλιάρικα δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε πολλά βιβλία. 

Και τότε μου έρχεται η ιδέα: θα ζητήσουμε λεφτά πό την Κοινότητα! Ο μπαμπάς μου πρέπει να ήταν τότε κοινοτικός σύμβουλος οπότε είχα τα «κονέ». Γράφω μια επιστολή που κολακεύει/παρακαλάει την κοινότητα να μας δώσουν χρήματα για να αγοράσουμε βιβλία (ο γραφικός χαρακτήρας πρέπει να είναι της Σοφιας Πεσκελιδου γιατί εγώ τότε όπως και τώρα κάνω άθλια γράμματα και η υπογραφή του προέδρου της τάξης Panos Chatzivasileiadis)

Και κάπως έτσι, στις διακοπές των Χριστουγέννων, πήγαμε στο βιβλιοπωλείο του Μερτζιανίδη στην Καβάλα, μαζί με την Βαμβούρη, τον άνδρα της και το γιο της. Γέμισαν τα μάτια μας βιβλία. Δεν ξέραμε τι να πρωτοπάρουμε. Πω είναι η σκηνή με το πιτσιρίκι και τα ράφια με τις μαρμελάδες; Ε, το ίδιο μας συνέβη εμάς με τα βιβλία.

Εκείνη τη χρονιά περιμέναμε πως και πως να ανοίξουν ξανά τα σχολεία μετά τη γιορτή των Φώτων. Πήραμε μια παλιά μεταλλική βιβλιοθήκη με γυάλινες συρόμενες πόρτες και τη γεμίσαμε με τα βιβλία. Τα καταγράψαμε και κάναμε σύστημα δανεισμού. 

Και κάπως, έτσι ένα δημόσιο σχολείο απόκτησε σχολική βιβλιοθήκη, με πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών του. Με κινητοποίηση για συγκέντρωση χρημάτων. Με χορηγίες και με παρακάλια στην Κοινότητα να μας βοηθήσει. Υπουργείο Παιδείας; Πως είπατε;

Εκείνη τη βιβλιοθήκη την αγαπήσαμε όλοι. Ακόμα και τα παιδιά που δεν αγαπούσαν ιδιαίτερα το διάβασμα. Βασιστήκαμε στις δικές μας δυνάμεις, και τα καταφέραμε. Κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό μάθημα σε όλη τη Β’ Γυμνασίου.